ปฏิจจสมุปบาทกับอานาปานสติ พุทธทาส ภิกขุ

1. ปัญหาคาราคาซังที่ควรปรารภ

1.1. ใช้เวลายามเช้าให้เป็นประโยชน์ที่สุด

1.1.1. เวลาตื่นนอนใหม่ๆ จิตเหมาะสมกว่าเวลาอื่น

1.1.2. เป็นเวลาที่ธรรมชาติกำหนดไว้สำหรับเป็นการเบิกบาน

1.1.3. ถ้าใครสามารถใช้ชีวิตให้เป็นโรงเรียนตลอดเวลาจะได้รับประโยชน์สูงสุด จากธรรมชาติ

1.2. อุปสรรคของพุทธบริษัท

1.2.1. น้ำชาล้นถ้วยเติมอะไรไม่ลง

1.2.1.1. ท่องจำแล้วเข้าใจว่าถึงที่สุดแล้วเติมอะไรลงไปไม่ได้อีก

1.2.1.2. ท่องจำอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

1.2.1.2.1. ธัมมัฏฐิตตา ตั้งอยู่โดยธรรมชาติตามธรรมดา

1.2.1.2.2. ธัมมนิยามตา เป็นไปตามกฎธรรมชาติ

1.2.1.2.3. อิทิปปัจยตา ความเป็นไปตามปัจจัย

1.2.1.3. ต้องผูกพันตัวอยู่กับสิ่งที่เป็นอนิจจัง

1.2.1.4. นิพพานถึงได้โดยไม่ต้องไป

1.2.1.4.1. จิตเปลี่ยน อยู่ที่นี่เป็นอตัมมยตา

1.2.1.5. ชาติหนึ่งคือการเกิดอุปทานครั้งหนึ่ง

1.2.1.5.1. เกิดความรู้สึกตัวกูครั้งหนึ่ง ก็เรียกว่าชาติหนึ่ง

1.2.1.5.2. ปรับปรุงจิตใจให้หมดจากอวิชชา

1.2.1.6. พระพุทธเจ้าอยู่หลังม่านแห่งความโง่ของคุณ

1.2.1.6.1. พระพุทธเจ้าพร้อม ที่จะมี แต่สิ่งที่ตั้งไว้ คืออวิชชา

1.2.1.6.2. ปฏิจจสมุปบาท สอนให้รู้ว่าไม่มีตัวตนเป็นเพียงกระแสแห่งธรรม

1.2.2. กระเชอก้นรั่ว ใส่อะไรก็รั่ว เก็บของดีไว้ไม่อยู่

1.2.2.1. นิพพานคือว่างนิรันดร

1.2.2.1.1. กิเลสไม่เกิด = นิพานน้อยๆ = นิพพุติ

1.2.2.1.2. นิพานที่นี่เดี๋ยวนี้ = นิพพุติไม่ขาดสาย

1.2.2.2. ฝึกอานาปนสติเพื่อมีอำนาจเหนือตน

1.2.2.2.1. ปฏิบัติอานาปานสติ คือ มีอำนาจเด็ดขาดอยู่เหนือ กาย เวทนา จิต และ ความหลอกลวงของธรรมชาติ

1.2.2.3. พระพุทธเจ้าสอนเฉพาะเรื่องความดับทุกข์

1.2.2.3.1. อะไรเป็นเหตุให้เกิดทุกข์ ก็ตัดต้นเหตุมันเสีย

1.2.2.4. เรียนให้รู้และปฏิบัติให้แจ่มแจ้ง

1.2.2.4.1. รู้เพราะเรียน

1.2.2.4.2. คิดใคร่ครวญจนเข้าใจ(โยสิโสฯ)

1.2.2.4.3. ทำวิปัสสนา ไม่ต้องเชื่อเหตุผล เพราะมันเห็นอยู่ที่ตัวจริง

1.2.2.5. มีปรโตโฆสะและโยนิโสมนสิการ

1.2.2.5.1. ปรโตโฆสะ ฟังตามที่เขาบอกมา

1.2.2.5.2. โยนิโส คือโดยต้นเหตุ / มนสิการ ทำในใจ ให้ลึกถึงต้นเหตุ แล้วจะรู้โดยเหตุผล

1.2.2.6. ทำสมาธิและวิปัสสนา

1.2.2.6.1. ทำจิตให้เป็นสมาธิถึงที่สุด มีกำลังที่จะสอดส่องดูให้ลึกซึ้งถึงที่สุด

1.2.2.6.2. ความจริงของธรรมชาติ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา อวิชชาหลุดไป ไม่อาศัยเหตุผล

1.2.2.6.3. เลื่อนจากโยนิโสฯ มาเป็นวิปัสสนา

1.2.3. แม่ปูเตินตรงให้ลูกปูดูไม่ได้

1.2.3.1. เป็นอยู่ อย่างไม่มีตัวกูของกูให้ดูไม่ได้

1.2.3.1.1. แม่ปูไม่อาจเป็นอยู่อย่างไม่มีตัวกูของกู ความคิดการกระทำ การพูด จึงสอนลูกปูไม่ได้

1.2.3.2. ตัวกูของกูเกิดจากความเป็นบวกเป็นลบ

1.2.3.2.1. +คือตัวกูคิดจะเอา = อภิชฌา

1.2.3.2.2. - คือตัวกูไม่เอา = โทมนัส

1.2.3.3. อย่าเป็นเด็กที่ทิ้งพ่อแม่หนีตามโจรไป

1.2.3.3.1. เด็กอยู่ในครรภ์ไม่+-เพราะไม่อาจคิด

1.2.3.3.2. คลอดออกมา ทิ้งความเหนือ +- ไปบูชากิเลส

1.2.3.4. ไม่กล้าแสดงตัวอย่างเพราะไม่รู้จักเหนือบวกเหนือลบ

1.2.3.4.1. พ่อแม่สอนไม่ได้เพราะ +- ขนาดหนักเอาเสียเอง

1.2.3.5. สอนลูกให้รู้จักไม่บวกไม่ลบและไม่หลง

1.2.3.5.1. พ่อแม่ย้อมใจเด็กให้หลง +-

1.2.3.6. โลกาวินาศเพราะหลงความเป็นบวกเป็นลบ

1.2.3.6.1. อุตสาหกรรมจับตัวเราใส่ลงไปในนรกของ +_

1.2.3.6.2. ต้องเข้มแข็ง ดำรงจิตให้ถูกต้อง

1.2.3.7. ทุกคนเป็นเพื่อนเกิดแก่เจ็บตายซึ่งกันและกัน

1.2.3.7.1. ไม่มีเพื่อนเกิดแก่เจ็บตายเพราะเต็มอัดอยู่ด้วยตัวกูของกู

1.2.3.8. ครูบาอาจารย์ต้องเป็นปูชนียบุคคล

1.2.3.8.1. ดึงมนุษย์ออกจากอำนาจโจร

1.2.3.8.2. อย่าอยู่ใต้อาณัติประโยชน์

1.2.3.8.3. เห็นแก่ธรรมะอย่าเห็นแก่ตัวกู

1.2.3.8.4. ลักษณะของคนเห็นแก่ตัว

1.2.3.8.5. ทุกศาสนาขอให้ขจัดความเห็นแก่ตัว

1.2.3.8.6. ความเลวร้ายของความเห็นแก่ตัว

1.2.3.8.7. ต้องแรงส่งเสริมความไม่เห็นแก่ตัว

1.3. รู้ 2 เรื่องแก้ปัญหาทั้งหมด

1.3.1. พุทธบริษัท ไม่มีชาล้นถ้วย กระเชอก้นรั่ว แม่ปูเดินคด

1.3.2. ทุกวินาทีเป็นโรงเรียน ฝึกฝนความรู้คือปฏิจจสมุปบาท ปฏิบัติธรรมคืออานาปานสติ