Dumb Starbucks

1. 4. Odbiór

1.1. Długie kolejki => pozytywny odbiór i zaciekawienie

1.2. Reakcja nr 1: "Czy to coś w stylu Banksy'ego?"

1.2.1. Świadczy o przyzwyczajeniu do konwencji antykonsumpcyjnego culture jammingu i zaangażowanej sztuki

1.2.2. "Podszycie" się pod projekt konceptualnego artysty, Marca Horowitza - "When you put something on the Internet, it’s mine.”

1.3. Reakcja nr 2: "Czy to nie reklama samego Starbucks?"

1.3.1. Świadczy o przyzwyczajeniu do nietypowych strategii wiralowych, a tym samym coraz większej kompenetcji odbiorczej i "nieufności" konsumentów wobec reklamy

1.4. Reakcja nr 3 (najpopularniejsza): Akceptacja parodystycznej konwencji i zaangażowanie się w nią => np. robienie zdjęć na tle "Dumb Starbucks", noszenie czapek z logo, etc.

1.4.1. Świadczy o rozrywkowym potencjale projektu

2. 2. "Culture jamming"

2.1. Dodanie pejoratywnego przymiotnika do nazwy firmy i oferowanych przez nią produktów

2.1.1. Ośmieszenie, sparodiowania (strategia podobna do transformacji "McDonald's" na "WcDonald's"

2.1.2. Ośmieszenie nie tylko nazwy, ale całej wizualnej strategii Starbucksa (charakterystycznej dla sieciowych kawiarni i restauracji), polegającej na umieszczaniu loga w wielu miejscach (kubki, uniformy pracownicze, czapki, etc.)

2.1.3. Ośmieszenie tożsamości marki, tworzonej przez nią atmosfery - dodanie słowa "dumb" także do nazw płyt CD utożsamianych stylistycznie. ale i wydawanych przez Starbucks (np. Dumb Norah Jones Duets => płyty N. Jones kupić można w Starbucks Store)

2.2. Konwencja "minimalnej ingerencji" => dokładne odtworzenie wnętrza i fasady kawiarni

3. 3. Parodia

3.1. Parodia jest sednem samego projektu => często wykorzystywana jest także w autentycznych działaniach subvertisingowych (przykład => link)

3.2. "Dumb Starbucks" służy autopromocji komika Nathana Fieldera i jego serialu w konwencji docu-reality ("Nathan For You") nadawanego na Comedy Central (tak więc także reprezentuje on korporację = brak antykapitalistycznego przesłania)

3.3. Parodia traktowana może być jako lubiany przez odbiorców stosunek do reklamy, niekoniecznie niosący ze sobą zaangażowany przekaz (?) => "dorysowywanie" zabawnych haseł do reklam w gazetach; częste korzystanie z tej konwencji w serialach; parodiowanie jako świadoma strategia reklamodawców

3.4. Parodia subvertisingowa przekształcona w parodię charakterystyczną dla serialu komediowego

4. 6. Pytania do dalszej analizy

4.1. Czy "Dumb Starbucks" jest świadectwem zawłaszczenia "subvertisingu" przez przedstawicieli dominującej ideologii?

4.2. Czy - nawet naznaczone antykonsumpcyjnym podtekstem - strategie wykorzystujące parodię zwracają faktyczną uwagę na rolę reklamy, czy raczej (niezamierzenie) służą bezrefleksyjnej rozrywce odbiorców? (np. hasło "WcDonald's" jako jedynie zabawny nadruk na koszulce)

4.3. Czy subvertising w przestrzeni publicznej jest obecnie skuteczną formą antykorporacyjnego culture jammingu? (biorąc pod uwagę, że jesteśmy do niego już przyzwyczajeni)

5. 5. Wnioski

5.1. "Dumb Starbucks" wykorzystuje powierzchowną retorykę "subvertisingu" porzucając jego znaczeniową głębię

5.2. Tak wykorzystana retoryka "subvertisingu" może w efekcie służyć reklamie innej firmy (w tym przypadku Comedy Central)

5.3. Większość odbiorców jest przyzwyczajona do "subvertisingu"

6. 1. Dumb Starbucks nie jest akcją subvertisingową, ale niewątpliwie wykorzystuje retorykę tego typu działań. Przykład ten wydaje się ciekawy z tego względu, że zawłaszcza zasady culture jammingu w celu komercyjnej autopromocji, a tym samym zwraca uwagę na współczesne, nieco już „oswojone” oblicze tego zjawiska.