Historiografía

1. Precedentes

1.1. Documentos públicos

1.1.1. Foedera regum

1.1.1.1. Eran tratados cos reis e pobos veciños

1.1.2. Actas dos maxistrados.

1.1.2.1. Rexistraban os feitos máis importantes

1.2. Documentos privados

1.2.1. Laudationes funebres

1.2.1.1. Eran discursos en loubanza dun difunto

1.2.2. Tituli imaginum

1.2.2.1. Eran inscipcións nos retratos ou máscaras dos defuntos

2. Época arcaica

2.1. Annales

2.1.1. Eran sucesos rexistrados ano por ano

2.2. Os primeiros analistas (III-II a.C.)

2.2.1. Escriben en gregos, fan propaganda e exaltación a Roma.

2.2.2. Fabio Pictor e Cincio Alimento, son algúns dos primeiros analistas.

2.3. Catón (234 - 149 a. C)

2.3.1. Orígenes, obra escrita en latín, composta por sete libros

2.4. Analistas posteriores a Catón (II-I a.C.)

2.4.1. Algúns dos aoutores desta época como Valerio Antias e Mucio Escevola escriben xa en latín.

2.4.2. A súa veracidade é un pouco dubidosa xa que outorgan maior prestixio a Roma do que en realidade tiña.

3. Introdución

3.1. Nace en Roma como imitación dos historiógrafos gregos.

3.2. pretende facer compatible a narración de sucesos históricos coa fermosura da linguaxe.

3.3. Para os gregos o término historia designaba xenericamente o coñecemento adquirido por descubrimento ou investigación.

3.4. Heródoto e Tucídides foron os primeiros historiadores.

3.5. Polibio (levado a Roma como refén no 168 a.C.), sería o que introduciría a literatura historiográfica de cuño grego en Roma.

3.6. A historiografía grega conleva unha visión do mundo racionalista: o historiador debe tratar de xustificar o porqué dos feitos ocorridos.

3.6.1. Ós romanos, non lles interesaba xa o "porqué", senón o "para que", tiñan que atopar no pasado a xustificación do seu poderío presente.

4. Época clásica

4.1. Caius lulius Caesar

4.1.1. Foi un político, militar e historiador.

4.1.2. Dúas das súas obras son "De bello Gallico" e "De bello civili".

4.1.2.1. En De bello Gallico refírese a el mesmo en terceira persoa, e non é obxetivo.

4.2. Caius Sallustius Crispus (86- 35 a . C.)

4.2.1. Algunhas das súas obras son "Bellum Catilinae", "Bellum lugurthinum" e "Historiae"

4.3. Cornelius Nepos (C. Cornelio Nepote, 100-25 a. C.)

4.3.1. Escribíu "De viris illustribus" e outras biografías.

5. Época post clásica

5.1. Tito Libio

5.1.1. Que entre outros escribíu Ab urbe condita

5.2. C. Suetonius Tranquillus (C. Suetonio Tranquilo, 70-140 d. C.)

5.2.1. Introdución

5.2.1.1. Realizou estudos en Roma baixo a protección de Plinio o Mozo.

5.2.1.2. Foi arquiveiro de Adriano onde puido coñecer desde dentro os segredos da historia imperial, ata que caeu en desgraza e dedicouse á literatura.

5.2.2. Obra

5.2.2.1. De duodecim Caesarum vita

5.3. P. Cornelius Tacitus (P. Cornelio Tácito, 55-120 d. C.)

5.3.1. Introdución

5.3.1.1. Foi funcionario imperial e tamén desempeñou outros cargos e maxistraturas.

5.3.1.2. Amosa interese por estar ben documentado e por ser imparcial.

5.3.1.3. A descrición psicolóxica das grandes personalidades da historia de Roma é un trazo característico da súa producción.

5.3.2. Obra

5.3.2.1. Historiae (parcialmente conservada) e Annales.

5.3.3. Características

5.3.3.1. Tácito pon a súa arte ao servizo da análise histórica, creando unha historia chea de patetismo e de efectos estéticos que poñen o seu relato moi próximo á traxedia.

5.3.3.2. É un pensador máis profundo que Salustio; oponse ao Imperio, pero o presenta como inevitable.

6. Época decadente

6.1. Época decadente (II - IV d.C.)

6.1.1. Floro: (século II d.C.)

6.1.1.1. Escribíu un resume das obras de Tito Livio

6.1.2. Eutropio: (século IV d.C.)

6.1.2.1. Foi un funcionario imperial

6.1.2.2. Non sabemos nada da súa vida privada

6.1.2.3. Obra

6.1.2.3.1. Na súa obra podemos atopar marcas do xénero Breviarium, moi pedido polo público, ainda que amén atopamos pegadas dun xénero secundario, o da biografía, segundo o modelo de Suetonio.

6.1.2.4. Fontes

6.1.2.4.1. Utiliza a obra de Livio para a etapa da época arcaica e republicana, ben de xeito directo ou a través dalgún epítome.

6.1.2.5. Lingua e estilo

6.1.2.5.1. Emprega un latín claro e sinxelo, buscado a propósito para os lectores que preferían ler un resume antes ca obra do propio Livio.

6.1.2.5.2. A narración prefire case sempre a parataxis ou a coordinación, a xustaposición de participios, as enumeracións simples ou as formas impersoais.

6.1.2.5.3. A súa preocupación principal é a brevitas, que busca con elipses, asíndeton ou construccións de participios.

6.1.2.6. Influenza

6.1.2.6.1. Como a súa obra foi un resume, iso axudou a que obtivera un gran éxito.

6.1.2.6.2. Chegou a ser case o único medio na Idade Media para coñecer a historia de Roma

6.1.2.6.3. A súa obra foi traducida ao grego debido a grande fama que acadou.

6.1.2.6.4. A popularidade deste Autor chega case ata os nosos días, aínda que a súa obra sexa utilizada fundamentalmente como fonte secundaria para o estudio da Historia de Roma.

6.1.3. Amiano Marcelino (s. IV d.C.)

6.1.3.1. Era grego, pero escribía en latín, para darlle maior difusión á súa obra.

6.1.3.2. Ecribíu Regum Gestaum Libri XXXI

6.1.4. Historia Augusta (finais do s. IV d.C.)

6.1.4.1. Foi composta por seis autores diferentes que escribían biografías de emperadores célebres.