SKUTKI ROZBICIA DZIELNICOWEGO W POLSCE

1. ROZBICIE DZIELNICOWE

1.1. Rozbicie dzielnicowe

1.2. okres w historii Polski trwający umownie od 1138 roku do koronacji Władysława Łokietka w roku 1320. Cechą charakterystyczną tego okresu jest postępujące rozdrobienie państwa polskiego na coraz mniejsze, w znacznej mierze niezależne, władztwa terytorialne.

1.3. Geneza

1.4. Na mocy ustawy sukcesyjnej Bolesława III Krzywoustego Księstwo Polskie zostało podzielone na dzielnice. Seniorem sprawującym władzę zwierzchnią został najstarszy syn Władysław II Wygnaniec, który otrzymał także Śląsk i ziemię lubuską. Mazowsze przypadło Bolesławowi IV Kędzierzawemu, a zachodnia Wielkopolska Mieszkowi III Staremu. Po śmierci Krzywoustego ziemię sandomierską wydzielono Henrykowi Sandomierskiemu, a wdowie Salomei jako oprawę wdowią ziemię łęczycko-sieradzką.

1.5. Początek rozbicia

1.6. Po śmierci Salomei Władysław II zwany Wygnańcem zajął jej dzielnicę wbrew woli braci. W wyniku wojny między nim i jego braćmi, Władysław II uciekł z kraju w 1146 roku i udał się do Niemiec prosić o pomoc cesarza. Dzielnicę senioralną objął Bolesław Kędzierzawy - w ten sposób to on stał się seniorem. Bolesław nie potrafił utrzymać suwerenności państwa i w wyniku wyprawy cesarskiej w 1157 roku musiał złożyć hołd cesarzowi Fryderykowi Barbarossie.

2. BOLESŁAW KRZYWOUSTY

2.1. HISTORIA BOLESŁAWA

2.2. Bolesław Krzywousty (niewiadomo do końca skąd ten przydomek - prawdopodobnie doznał jakiegoś urazu twarzy, ale co to było dokładnie - nie mam pojęcia) urodził się 20sierpnia 1086 roku.

2.3. POTOMKOWIE BOLESŁAWA KRZYWOUSTEGO

2.3.1. DATY PANOWANIA

2.4. Władysław II Wygnaniec 1138–1146

2.4.1. Bolesław IV Kędzierzawy 1146–1173

2.4.1.1. Mieszko III Stary 1173–1177

2.4.1.1.1. Kazimierz II Sprawiedliwy 1177–1191

2.4.1.2. Władysław III Laskonogi 1227–1228

2.4.1.3. Henryk I Brodaty 1228–1229

2.4.1.4. Konrad I mazowiecki 1229–1230

2.4.1.5. Władysław III Laskonogi 1230

2.4.2. Leszek Biały 1195–1199

2.4.3. Mieszko III Stary 1199–1202

2.4.4. Władysław III Laskonogi 1202 lub 1202–1206

2.4.5. Leszek Biały 1202 (1206) –1210

2.5. Henryk I Brodaty 1232–1238

2.6. Henryk I Pobożny 1238–1241

2.6.1. Przemysł II 1290–1291

2.6.2. Władysław I Łokietek 1291

2.6.3. Wacław II 1291–1305

2.6.4. Przemysł II 1295–1296[2]

2.6.5. Wacław III 1305–1306

2.6.6. Władysław I Łokietek 1306–1333

3. SKUTKI ROZBICIA DZIELNICOWEGO

3.1. nie przestrzeganie zasady senioratu

3.2. dalsze rozbicie dzielnicowe (np. Śląsk rozbił się na kilka mniejszych księstw kilka razy)

3.3. częste wojny

3.4. utratata pomorza i ziemi lubuskiej

3.5. Brak władzy centralnej w Polsce. Spowodowało to, że nie miał kto reprezentować Polski na zewnątrz, zaś wewnątrz Książęta piastowscy walczyli ze sobą, wydzierając sobie grody.

3.6. Książęta dzielnicowi, aby zapewnić sobie poparcie Kościoła, możnych i miast, od których zależało ich panowanie, nadawali im dobra i przywileje, które osłabiały władzę książęcą i zmniejszały dochody państwa.

3.7. Na ziemiach polskich pojawili się rycerze-rabusie, zdarzały się także formalne wojny pomiędzy możnymi rodami.

3.8. Oprócz strat terytorialnych tereny polskie były wyniszczone ciągłymi wojnami domowymi toczonymi między poszczególnymi książętami piastowskimi o zwierzchnictwo nad całym polskim obszarem

3.9. Na konfliktach traciło także możnowładztwo opowiadając się po jednej bądź drugiej stronie konfliktu. Taka sytuacja doprowadziła do anarchii feudalnej, która nie sprzyjała rozwojowi państwa.