1. กลุ่ม1
1.1. วิวัฒนาการหลักสูตร
1.1.1. สมัยสุโขทัย
1.1.1.1. หลักๆ มุ่งการอ่านออกเขียนได้
1.1.1.2. วิชาที่จัดสอน คือภาษาบาลี ภาษาไทย และวิชาเ้องต้น
1.1.1.3. สถานที่การศึกษา คือ วัด
1.1.2. สมัยกรุงศรีอยุธยา
1.1.2.1. 1. เน้นการท่องจำเป็นหลักไม่มีการทดสอบ
1.1.2.2. 2. ตำราเรียน คือ หนังสือจินดามณี
1.1.2.3. วิชาที่จัดสอน คือ ภาษาไทย บาลี สันสกฤต ฝรั่งเศส เขมร พม่า มอญ จีน เลขคณิต โหรศาสตร์ วิชาช่าง และวิชาชีพต่างๆ
1.1.3. สมัยการปฏิรูปการศึกษา
1.1.3.1. จัดตั้งโรงเรียนหลวงเป็นแห่งแรก จัดตั้งโรงเรียนวัดมหรรณพาราม โดยตั้งึ้นในวัดเป็นแห่งแรก และตั้งกระทรวงธรรมาการขึ้น
1.1.3.2. ใช้แบบเรียนภาษาไทยแทนหนังสือจินดามณี
1.1.3.3. หลักสูตรมีการสออนหนังสือวิชาคณิต ภาษาอังกฤษ และวิชาสำหรับข้าราชการพลเรือน
1.1.3.4. มีการสอบไล่หนังสือเป็นครั้งแรกและการสอบไล่ภาษาอังกฤษ
1.1.4. สมัยหลังการเปลี่ยนแปลงการปกครอง
1.1.4.1. ประกาศใช้หลักสูตร 2480 ประกอบด้วย ประถมศึกษา มัธยมศึกษาตอนต้น และมัธยมศึกษาตอนปลาย
1.1.4.2. ประกาศใช้หลักสูตร 2503 ประกอบด้วย อนุบาล ประถมศึกษา มัธยมศึกษา และอุดมศึกษา
1.1.4.3. พุทธศักราช 2517 ปฏิรูปการศึกษา โดยใช้ระบบ 6:6:3 แทนการใช้ระบบเดิม
1.1.4.4. พุทธศักราช 2518 ตั้งศูนย์พัฒนาหลักสูตรขึ้น โดยมีหน้าที่วิจับ ออกแบบ พัฒนา ประเมิน รวมทั้งฝึกอบรมครู
1.1.5. สมัยปัจจุบัน
1.1.5.1. ประกาศใช้หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2544 ทำให้ท้องถิ่นและสถานศึกษามีบทบาทในการพัฒนาหลักสูตรร่วมกัน
1.1.5.2. ประกาศใช้หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2551 มีเป้าหมายให้ผู้เรียนมีพัฒนาทางสมองและพุทธปัญญาโดยกำหนดแปดกลุ่มสาระการเรียนรู้
1.1.6. สมัยกรุงธนบุรีและกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น
1.1.6.1. มีการติดต่อค้าขายจำทำให้เกิดการศึกษาอย่างกว้างขวาง
1.1.6.2. สถานที่ศึกษา คือ วัด
1.1.6.3. พระ เป็นผู้สอน โดยจะเน้นการสอนกับเพศชายมากกว่าเพศหญิง
1.2. ขั้นตอนการพัฒนาหลักสูตร
1.2.1. ธำรง บัวศรี
1.2.2. วิชัย ประสิทธิ์วุฒิเวชช์
1.2.3. ทาบา
1.2.4. เซเลอร์ และอเล็กซานเดอร์
1.3. ความหมายของหลักสูตร
1.3.1. หลักสูตร หมายถึง มวลประสบการณ์ ที่เป็นเนื้อหา สาระสำคัญ กิจกรรมต่างๆ ที่ออกแบบขึ้นโดยมีจุดมุ่งหมาย ให้ผู้เรียนเกิดการเรียนรู้ พัฒนาตนเองเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมตามคุณลักษณะที่พึงประสงค์และใช้ชีวิตอยู่ในสังคมอย่างปกติสุข (ศิวะลักษณ์ มหาชัย,2565)
1.4. องค์ประกอบของหลักสูตร
1.4.1. 1. จุดมุ่งหมายของหลักสูตร (Curriculum Aims)
1.4.2. 2. เนื้อหา (Content)
1.4.3. 3. การนำหลักสูตรไปใช้ (Curriculum Implementation)
1.4.4. 4. การประเมินผลหลักสูตร (Evaluation)
1.5. ศึกษาวิเคราะห์และออกแบบหลักสูตรสถานศึกษาขั้นพื้นฐานหลักสูตรท้องถิ่นตามการรับรู้
1.5.1. หลักสูตรประวัติศาสตร์ท้องถิ่น วัดปรางค์หลวงโรงเรียนวัดสังวรพิมลไพบูลย์ (จันทานุกูล)
1.5.1.1. ความเป็นมา
1.5.1.2. วัตถุประสงค์
1.5.1.3. สมรรถนะหลักของผู้เรียน
1.5.1.4. การจัดการเรียนรู้
2. กลุ่ม 6
2.1. ความหมายของหลักสูตร
2.1.1. ทธิพล อาจอินทร์ (2563 : 5- 6) ได้กล่าวถึงความหมายของหลกัสูตรไวัดังนี้ 1. หลักสูตร คือรายวิชาหรือเน้ือหาสาระที่จดัให้กบัผูเ้รียน 2. หลักสูตร คือ แผนการจัดการเรียนรู้ที่จัดให้กับผู้เรียน 3. หลักสูตร คือกิจกรรมทางการศึกษาที่จัดให้กับผู้เรียน 4. หลกัสูตรคือ มวลประสบการณ์ท้งัปวงที่โรงเรียนจดัให้กับผู้เรียน
2.2. วิวัฒนาการของหลักสูตร
2.2.1. วิวัฒนาการของหลักสูตรเป็นกระบวนการที่สะท้อนถึงการเปลี่ยนแปลงในสังคม เทคโนโลยี และการวิจัยทางการศึกษา
2.2.1.1. หลักสูตรตามประเพณีหรือแบบดั้งเดิม
2.2.1.2. หลักสูตรแบบก้าวหน้า
2.2.1.3. หลักสูตรแบบมาตรฐาน
2.2.1.4. หลักสูตรแบบบูรณาการและปรับเปลี่ยนได้
2.2.1.5. หลักสูตรในยุคดิจิทัลและเทคโนโลยี
2.2.1.6. หลักสูตรที่เน้นการพัฒนาอย่างยั่งยืน
2.2.1.7. หลักสูตรที่ขับเคลื่อนด้วยข้อมูลและการวิจัย
2.3. องค์ประกอบของหลักสูตร
2.3.1. องค์ประกอบหลักสูตรจะเป็นสิ่งกำหนดแนวคิด ระบบ และความสอดคล้องของเอกสารหลักสูตร และการสอนซึ่งจะช่วยให้คณะกรรมการพัฒนาหลักสูตรใช้เป็นแนวทางสำหรับการศึกษาหลักสูตรทั่วไป และการวางแผนออกแบบหลักสูตรใหม่ หลักสูตรต้องมีองค์ประกอบอย่างครบถ้วนสอนจึงสามารถนำไปใช้ในการจัดการเรียนรู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพซึ่งองค์ประกอบของหลักสูตรที่สำคัญ นักการศึกษาได้ให้ ข้อเสนอแนะไว้ดังนี้
2.3.1.1. ไทเลอร์
2.3.1.2. ทาบา
2.4. ศึกษาวิเคราะห์และออกแบบหลักสูตรสถานศึกษาขั้นพื้นฐานหลักสูตรท้องถิ่นตามการรับรู้ของกลุ่มที่6
2.4.1. หลักสูตรแผนการเรียนการท่องเที่ยวและการบริการ ระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนไทรน้อย
2.4.1.1. ความเป็นมา
2.4.1.2. วัตถุประสงค์
2.4.1.3. สมรรถนะและคุณลักษณะที่พึงประสงค์ของผู้เรียน
2.4.1.4. คุณภาพของผู้เรียน
3. กลุ่ม 3
3.1. ความหมายของหลักสูตร
3.1.1. ราชบัณฑิตยสถาน(2546:1272) กล่าวว่า หลักสูตร หมายึงประมวลวิชา และกิจกรรมต่าง ๆที่กำหนดไ้ในสถานศึกษา เพื่อวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง
3.1.2. เกล็น แฮนส์ (Glen Hass, 1980 อ้างถึงใน ธำรง บัวศรี, 2542: 4) กล่าวว่า หลักสูตรหมายถึง มวลประสบการณ์ที่ผู้เรียนได้รับจากโปรแกรมการศึกษา ซึ่งจัดขึ้นเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ที่กำหนดไว้ โดยอาศัย โดยอาศัยกรอบของทฤษ และการวิจัยในอดีต และปัจจุบันเป็นพื้นฐาน
3.2. วิวัฒนาการของหลักสูตร
3.3. องค์ประกอบของหลักสูตร
3.4. ขั้นตอนในการพัฒนาหลักสูตร
3.5. การนำหลักสูตรไปใช้
3.6. ศึกษาวิเคราะห์และออกแบบหลักสูตรสถานศึกษาขั้นพื้นฐานหลักสูตรท้องถิ่น
3.6.1. หลักสูตรแผนการเรียนศิลปศาสตร์ ระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนเทพศิรินทร์ นนทบุรี
3.6.1.1. ที่มา
3.6.1.2. วัตถุประสงค์
3.6.1.3. สมรถนะหลักของผู้เรียน
3.6.1.4. คุณภาพผู้เรียน
3.6.1.5. การจัดการเรียนรู้
3.7. https://scholar.google.com/
3.7.1. คำค้น
3.7.1.1. การพัฒนาหลักสูตร site:.ac.th
3.7.1.1.1. ขอบพระคุณค่ะ...อาจารย์
4. Aj. Darunee
4.1. Mail
4.2. หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน
4.2.1. คณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน (กพฐ.) ปรับปรุงหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2551 ฉบับปรับปรุงแก้ไข พ.ศ. 2566
4.2.2. 1.เหตุผล และความจำเป็นของหลักสูตร 2. จุดมุ่งหมายของหลักสูตร 3. จุดประสงค์ของรายวิชา 4. สาระความรู้ประสบการณ์ 5. การจัดการเรียนการสอนรวมทั้งอุปกรณ์และสื่อการสอน 6. การประเมินผล
4.3. แนวคิดและทฤษฎีเกี่ยวกับการพัฒนาหลักสูตร
4.3.1. ความหมายของหลักสูตร
4.3.1.1. เอกสาร ที่ได้จัดทำขึ้นจากกิจกรรมและประสบการณ์ ที่แสดงถึงจุดมุ่งหมาย วิธีและเนื้อหาสาระในการจัดการเรียนการสอนในโรงเรียน เพื่อให้ผู้เรียนมีการพัฒนาในด้านต่างๆ ตามจุดมุ่งหมายที่ได้กำหนดไว้ (สุรีพร วงศ์สวัสดิ์สุข, 2551)
4.3.2. องค์ประกอบของหลักสูตร
4.3.2.1. 1.เหตุผล และความจำเป็นของหลักสูตร 2. จุดมุ่งหมายของหลักสูตร 3. จุดประสงค์ของรายวิชา 4. สาระความรู้ประสบการณ์ 5. การจัดการเรียนการสอนรวมทั้งอุปกรณ์และสื่อการสอน 6. การประเมินผล
4.3.3. ขั้นตอนในการพัฒนาหลักสูตร
4.3.3.1. ขั้นที่ 1 วิเคราะห์สภาพ ปัญหา ความต้องการ และความจำเป็นต่างๆ ของสังคม รวมทั้งศึกษาพัฒนาการของผู้เรียน กระบวนการเรียนรู้ ตลอดจนธรรมชาติของความรู้ เพื่อนำมาเป็นแนวทางในการกำหนดจุดประสงค์
4.3.3.2. ขั้นที่ 2 กำหนดจุดประสงค์การศึกษา อาศัยข้อมูลที่ได้จากขั้นที่ 1 เป็นหลักพิจารณา
4.3.3.3. ขั้นที่ 3 คัดเลือกเนื้อหาวิชาที่จะนำมาใช้ในการเรียนการสอน เพื่อให้เกิดการเรียนรู้ตรงกับความต้องการและความจำเป็นของสังคม คัดเลือกมาเฉพาะที่ตรงกับจุดประสงค์ที่กำหนดไว้
4.3.3.4. ขั้นที่ 4 จัดระเบียบ ลำดับ และขั้นตอนของเนื้อหาวิชาที่คัดเลือกมา
4.3.3.5. ขั้นที่ 5 คัดเลือกประสบการณ์การเรียน โดยอาศัยความรู้เกี่ยวกับกระบวนการเรียนรู้และวิธีการสอนแบบต่างๆ เป็นแนวทาง
4.3.3.6. ขั้นที่ 6 จัดระเบียบ ลำดับ และขั้นตอนของประสบการณ์การเรียน
4.3.3.7. ขั้นที่ 7 ประเมินผล เป็นขั้นที่จะทำให้ทราบว่าการพัฒนาหลักสูตรประสบผลสำเร็จมากน้อยเพียงใด โดยปรกติพิจารณาจากผลของการใช้หลักสูตร คือ พิจารณาผู้เรียนได้เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมตามจุดประสงค์ที่กำหนดหรือไม่ เนื้อหาวิชา กระบวนการเรียนการสอนเหมาะสมเพียงใด
4.3.3.8. ขั้นที่ 8 ตรวจสอบความคงที่ และความเหมาะสมในแต่ละขั้นตอนโดยตรวจสอบตามแนวคำถามที่มีลักษณะดังต่อไป เนื้อหาวิชาที่จัดขึ้นเกี่ยวข้องกับจุดประสงค์หรือไม่ประสบการณ์การเรียนรู้ได้ช่วยให้ผู้เรียนมีผลสัมฤทธิ์หรือไม่และประสบการณ์การเรียนเหมาะสมเพียงใด
4.3.4. การนำหลักสูตรไปใช้
4.3.4.1. สงัด อุทรานันท์ (2530)
4.3.4.1.1. 1.งานบริหารและบริการหลักสูตร
4.3.4.1.2. 2.งานดำเนินการเรียนการสอนตามหลักสูตร
4.3.4.1.3. 3.งานสนับสนุนและส่งเสริมการใช้หลักสูตร
4.4. พัฒนาการของหลักสูตรไทยในแต่ละยุคสมัย
4.4.1. ปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาหลักสูตรไทย
4.4.1.1. 1. บริบททางสังคมและวัฒนธรรม:
4.4.1.2. 2. ความต้องการของตลาดแรงงาน
4.4.1.3. 3. นโยบายทางการศึกษา
4.4.1.4. 4. เทคโนโลยีและนวัตกรรม
4.4.1.5. 5. ความคิดเห็นของผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย
4.4.2. ยุคสำคัญและลักษณะเด่น
4.4.3. แนวโน้มการพัฒนาหลักสูตรในอนาคต
4.5. 2. ศึกษาวิเคราะห์และออกแบบหลักสูตรสถานศึกษาขั้นพื้นฐานหลักสูตรท้องถิ่นตามการรับรู้ของกลุ่มตนเอง
4.5.1. หลักสูตรที่คุณนำเสนอนั้นเป็นหลักสูตรที่น่าสนใจ
4.5.1.1. หลักสูตรที่คุณนำเสนอนั้นเป็นหลักสูตรที่น่าสนใจและมีความสอดคล้องกับแนวโน้มการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและสิ่งแวดล้อมในปัจจุบัน โดยมีจุดเด่นที่น่าสนใจดังนี้ บูรณาการศาสตร์หลายแขนง: หลักสูตรได้ผสมผสานความรู้ด้านภาษา การจัดการธุรกิจ การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม และวัฒนธรรมเข้าด้วยกัน ทำให้ผู้เรียนได้พัฒนาทักษะที่หลากหลาย มุ่งเน้นการพัฒนาชุมชน: หลักสูตรไม่ได้มุ่งเน้นเพียงแค่การถ่ายทอดความรู้ แต่ยังเน้นการสร้างโอกาสทางเศรษฐกิจให้กับชุมชน และส่งเสริมให้เยาวชนมีส่วนร่วมในการพัฒนาชุมชนของตนเอง สอดคล้องกับบริบทท้องถิ่น: หลักสูตรได้นำเสนอตัวอย่างที่เป็นรูปธรรมเกี่ยวกับชุมชนปากเกร็ด ทำให้ผู้เรียนสามารถเชื่อมโยงความรู้ที่ได้เรียนรู้กับสถานการณ์จริง เน้นการเรียนรู้แบบปฏิบัติ: หลักสูตรมีกิจกรรมที่หลากหลาย เช่น การศึกษาดูงาน การฝึกปฏิบัติ การทำโครงงาน ซึ่งช่วยให้ผู้เรียนได้เรียนรู้และพัฒนาทักษะอย่างเป็นรูปธรรม แนวคิดหลัก ของหลักสูตรนี้คือการพัฒนาศักยภาพของเยาวชนให้มีความรู้ ความสามารถ และทักษะที่จำเป็นในการเป็นกำลังสำคัญในการขับเคลื่อนการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและสิ่งแวดล้อมในชุมชน โดยมีเป้าหมายสูงสุดคือการสร้างความยั่งยืนให้กับชุมชน 1. การสร้างและพัฒนาหลักสูตรอ้างอิงมาจากแนวคิดของใคร การสร้างและพัฒนาหลักสูตรนี้ น่าจะได้รับอิทธิพลจากแนวคิดทางการศึกษาหลายแนวคิด เช่น แนวคิดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง: เน้นการมีส่วนร่วมของผู้เรียนในการเรียนรู้ การเรียนรู้แบบค้นพบ และการประยุกต์ใช้ความรู้ในชีวิตจริง แนวคิดการพัฒนาที่ยั่งยืน: เน้นการพัฒนาที่คำนึงถึงผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม สังคม และเศรษฐกิจในระยะยาว แนวคิดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: เน้นการอนุรักษ์และส่งเสริมวัฒนธรรมท้องถิ่นผ่านกิจกรรมทางการท่องเที่ยว แนวคิดการเรียนรู้ตลอดชีวิต: เน้นการพัฒนาตนเองอย่างต่อเนื่องเพื่อให้ทันต่อการเปลี่ยนแปลงของสังคม อย่างไรก็ตาม การระบุว่าหลักสูตรนี้อ้างอิงมาจากแนวคิดของบุคคลใดโดยเฉพาะนั้น อาจเป็นเรื่องยาก เนื่องจากหลักสูตรมักจะได้รับอิทธิพลจากแนวคิดที่หลากหลาย 2. ขั้นตอนการนำหลักสูตรไปใช้ กับใคร ดำเนินการอย่างไร ขั้นตอนการนำหลักสูตรไปใช้โดยทั่วไปจะเป็นดังนี้ การวางแผน: กำหนดเป้าหมายผู้เรียน วางแผนการจัดกิจกรรม และจัดเตรียมทรัพยากรที่จำเป็น การดำเนินการ: ดำเนินการสอนตามแผนที่วางไว้ โดยอาจมีการปรับเปลี่ยนแผนตามความเหมาะสม การประเมินผล: ประเมินผลการเรียนรู้ของผู้เรียน และประเมินประสิทธิภาพของหลักสูตร การปรับปรุง: นำผลการประเมินมาปรับปรุงหลักสูตรให้ดียิ่งขึ้น ผู้ที่เกี่ยวข้องในการดำเนินการหลักสูตร ได้แก่ ครูผู้สอน: มีหน้าที่ในการถ่ายทอดความรู้และจัดกิจกรรมการเรียนรู้ ผู้เรียน: เป็นกลุ่มเป้าหมายหลักของหลักสูตร ผู้บริหารสถานศึกษา: มีหน้าที่ในการสนับสนุนและอำนวยความสะดวกในการดำเนินการหลักสูตร ผู้เชี่ยวชาญด้านการท่องเที่ยว: อาจได้รับเชิญมาให้ความรู้หรือเป็นวิทยากร ชุมชน: มีส่วนร่วมในการให้ข้อมูลและสนับสนุนกิจกรรมต่างๆ ของหลักสูตร
4.5.1.2. คำว่า “หลักสูตร” หรือในภาษาอังกฤษใช้คำว่า “ Curriculum ” ได้มีนักวิชาการทางการศึกษาได้ให้คำนิยามหรือความหมายของหลักสูตรไว้หลายทัศนะดังนี้ ราชบัณฑิตยสถาน (2546 : 1272) กล่าวว่า หลักสูตร หมายถึงประมวลวิชาและกิจกรรมต่างๆที่กำหนดไว้ในสถานศึกษา เพื่อวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง ส่วน เกล็น แฮนส์ (Glen Hass, 1980 อ้างถึงใน ธำรง บัวศรี, 2542 : 4)กล่าว ว่า หลักสูตรหมายถึงมวลประสบการณ์ที่ผู้เรียนได้รับจากโปรแกรมการศึกษา ซึ่งจัดขึ้นเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ที่กำหนดไว้ โดยอาศัยกรอบของทฤษฎีและการวิจัยในอดีตและปัจจุบันเป็นพื้นฐาน สำหรับ ธำรง บัวศรี (2542 : 7) ให้ความหมายว่า หลักสูตร คือ แผนซึ่งได้ออกแบบจัดทำขึ้นเพื่อแสดงถึงจุดหมายการจัดเนื้อหา กิจกรรมและมวลประสบการณ์ ในแต่ละโปรแกรมการศึกษา เพื่อผู้เรียนมีพัฒนาการในด้านต่างๆตามจุดหมายที่ได้กำหนดไว้
4.5.1.3. บผู้มีส่วนได้ส่วนเสียทั้งหมดเพื่อให้เกิดการพัฒนาหลักสูตรอย่างต่อเนื่อง
5. แหล่งสืบค้นข้อมูล
5.1. https://scholar.google.com/
6. กลุ่มที่ 2
6.1. ความหมายของหลักสูตร
6.1.1. หลักสูตรเป็นเนื้อหาสาระสำคัญและ กิจกรรมต่างๆ ที่สนองวัตถุประสงค์เพื่อให้ผู้เรียนได้เกิดการเรียนรู้และเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม ไปตามที่พึงประสงค์ (ชุมศักดิ์ อินทร์รักษ์)
6.2. องค์ประกอบของหลักสูตร
6.2.1. 1. จุดมุ่งหมายของหลักสูตร (Curriculum Aims)
6.2.2. 2. เนื้อหา (Content)
6.2.3. 3. การนำหลักสูตรไปใช้ (Curriculum Implementation)
6.2.4. 4. การประเมินผลหลักสูตร (Evaluation)
6.3. วิวัฒนาการของหลักสูตร
6.3.1. ๑. ก่อนกรุงสุโขทัย ๒. กรุงสุโขทัย ๓. กรุงศรีอยุธยา ๔. กรุงธนบุรี ๕. กรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น ๖. สมัยปฏิรูปการศึกษา ๗. หลังเปลี่ยนแปลงการปกครอง ๘. การจัดหลักสูตรสมัยหลังการเปลี่ยนแปลงการปกครอง ๙. หลักสูตรพ.ศ.๒๕๒๑ - ๒๕๒๔ ๑๐. หลักสูตร พ.ศ.๒๕๒๑ (ฉบับปรับปรุง ๒๕๓๓๓) ๑๑. หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. ๒๕๔๔ ๑๒. หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. ๒๕๕๕
6.4. ศึกษาวิเคราะห์และออกแบบหลักสูตรสถานศึกษาขั้นพื้นฐานหลักสูตรท้องถิ่นตามการรับรู้ของกลุ่มที่ 2
6.4.1. ชื่อหลักสูตร: ลำแพนกับการดำรงชีวิต
6.4.2. ระดับการศึกษา: ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น/ตอนปลาย
6.4.3. วัตถุประสงค์ของหลักสูตร: นักเรียนเข้าใจความสำคัญของลำแพนในบริบทของการดำรงชีวิต นักเรียนสามารถใช้ลำแพนในการเสริมสร้างคุณภาพชีวิตและความเป็นอยู่ นักเรียนเรียนรู้การจัดการทรัพยากรจากลำแพนเพื่อสร้างความยั่งยืนในชีวิต นักเรียนพัฒนาทักษะการประยุกต์ใช้ลำแพนในกิจกรรมและอาชีพต่าง ๆ
6.4.4. เนื้อหาหลักสูตร:
6.4.4.1. 1. บทนำ:
6.4.4.2. 2. ลำแพนในชีวิตประจำวัน
6.4.4.3. 3. การจัดการทรัพยากรจากลำแพน
6.4.4.4. 4. ลำแพนกับการประกอบอาชีพ
6.4.4.5. 5. การพัฒนาทักษะและการสร้างสรรค์
6.4.5. วิธีการสอน
6.4.5.1. การบรรยายและการอภิปราย
6.4.5.1.1. การนำเสนอข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับลำแพนและการใช้ในชีวิตประจำวัน
6.4.5.2. การทำกิจกรรมปฏิบัติ
6.4.5.2.1. การทดลองปลูก, การแปรรูป, การสร้างผลิตภัณฑ์
6.4.5.3. การศึกษาดูงาน
6.4.5.3.1. การเยี่ยมชมสถานที่ที่ใช้ลำแพนในการดำรงชีวิต
6.4.5.4. การทำงานกลุ่ม
6.4.5.4.1. การทำโครงการที่เกี่ยวข้องกับลำแพน, การวิเคราะห์กรณีศึกษา
6.4.6. การประเมินผล
6.4.6.1. การประเมินผลการเรียนรู้
6.4.6.1.1. การสอบ, การนำเสนอผลงาน
6.4.6.2. การประเมินทักษะการปฏิบัติ
6.4.6.2.1. การสร้างผลิตภัณฑ์จากลำแพน, การจัดการทรัพยากร
6.4.6.3. การประเมินการทำงานกลุ่ม
6.4.6.3.1. การร่วมมือในการทำงานกลุ่ม, การพัฒนาทักษะการสื่อสารและการวางแผน
6.4.7. สื่อการสอน
6.4.7.1. หนังสือและเอกสารข้อมูลเกี่ยวกับลำแพน
6.4.7.2. เครื่องมือและอุปกรณ์สำหรับการทำกิจกรรมปฏิบัติ
6.4.7.3. วิดีโอการสอนและกรณีศึกษาเกี่ยวกับการใช้ลำแพนในชีวิตประจำวัน
6.4.7.4. เว็บไซต์และแหล่งข้อมูลออนไลน์ที่เกี่ยวข้อง
7. กลุ่มที่ 4
7.1. ความหมายของหลักสูตร
7.1.1. ธำรง บัวศรี (2542 : 7) ให้ความหมายว่า หลักสูตร คือ แผนซึ่งได้ออกแบบจัดทำขึ้นเพื่อแสดงถึงจุดหมายการจัดเนื้อหา กิจกรรมและมวลประสบการณ์ ในแต่ละโปรแกรมการศึกษา เพื่อผู้เรียนมีพัฒนาการในด้านต่างๆตามจุดหมายที่ได้กำหนดไว้
7.2. การสร้างหลักสูตร
7.3. องค์ประกอบของหลักสูตร
7.3.1. 1.จุดมุ่งหมายของหลักสูตร (Curriculum Aims) 2.เนื้อหา (Content) 3. การนำหลักสูตรไปใช้ (Curriculum implementation) 4. การประเมินผลหลักสูตร (Evaluation)
7.4. วิวัฒนาการของหลักสูตร
7.4.1. วิวัฒนาการของการศึกษาไทย • สมัยก่อนกรุงสุโขทัย • สมัยกรุงสุโขทัยพ.ศ.1792 -1981 • สมัยกรุงศรีอยุธยา พ .ศ.1893-2310 • สมัยกรุงธนบุรีพ .ศ.2310-2325 • สมัยกรุงรัตนโกสินตอนต้นพ .ศ.2325-2411 • สมัยปฏิรูปการศึกษา พ.ศ. 2412 – พ.ศ. 2475 • รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว • รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว • สมัยการปกครองระบอบรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2475 –ปัจจุบัน
8. 😻Group 5
8.1. 👉ความหมายของหลักสูตร
8.1.1. ราชบัณฑิตยสถาน (2546 : 1272) กล่าวว่า หลักสูตร หมายถึงประมวลวิชาและกิจกรรมต่างๆที่กำหนดไว้ในสถานศึกษาเพื่อวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง
8.2. 👉วิวัฒนาการของหลักสูตร
8.2.1. 1. ยุคโบราณ
8.2.2. 2.ยุคการปฏิรูปการศึกษา (ปลายรัชกาลที่ 5)
8.2.3. 3. ยุคหลังสงครามโลกครั้งที่ 2
8.2.4. 4. ยุคการปฏิรูปการศึกษา พ.ศ. 2542
8.2.5. 5. ยุคเทคโนโลยีและการศึกษาสมัยใหม่
8.2.6. แหล่งอ้างอิง: กระทรวงศึกษาธิการ. (2563). ประวัติศาสตร์การศึกษาไทย: วิวัฒนาการของหลักสูตรการศึกษาไทย. กระทรวงศึกษาธิการ.
8.3. 👉องค์ประกอบของหลักสูตร
8.3.1. 1. **วัตถุประสงค์ของหลักสูตร (Curriculum Objectives)** 2. **เนื้อหาหลักสูตร (Curriculum Content)** 3. **กิจกรรมการเรียนการสอน (Instructional Strategies)** 4. **วิธีการวัดและประเมินผล (Assessment and Evaluation)** 5. **ทรัพยากรและสื่อการเรียนการสอน (Instructional Resources and Materials)** 6. **ผู้สอน (Instructors)** 7. **การบริหารจัดการหลักสูตร (Curriculum Management)**
8.4. 👉ศึกษาวิเคราะห์และออกแบบหลักสูตรสถานศึกษาขั้นพื้นฐานหลักสูตรท้องถิ่นตามการรับรู้ของกลุ่มตนเอง
8.4.1. パーククレット地域の文化・環境観光マネジメントと言語プログラム (Pākukuretto chiiki no bunka kankyō kankō manejimento to gengo puroguramu)
8.4.1.1. (หลักสูตรภาษาและการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและสิ่งแวดล้อมชุมชนปากเกร็ด) Language and Cultural-Environmental Tourism Management Program for Pakkret Community 🦋☘️🍁💦
8.4.1.1.1. ที่มาและความจำเป็นของหลักสูตร
8.4.1.1.2. จุดมุ่งหมายของหลักสูตร
8.4.1.1.3. จุดประสงค์ของรายวิชา
8.4.1.1.4. สาระความรู้
8.4.1.1.5. การจัดการเรียนการสอน
8.4.1.1.6. การประเมินผล
8.4.1.1.7. การติดตามผลการใช้หลักสูตร
8.4.1.2. การสร้างและพัฒนาหลักสูตร
8.4.1.2.1. Ralph W. Tyler: แนวคิดที่ได้รับการยอมรับอย่างแพร่หลายในการพัฒนาหลักสูตรมาจาก Ralph Tyler ซึ่งได้เสนอ "Tyler’s Rationale" หรือแบบจำลอง Tyler (Tyler Model) ที่เน้นการกำหนดวัตถุประสงค์การศึกษาอย่างชัดเจน การเลือกประสบการณ์การเรียนรู้ที่เหมาะสม และการประเมินผล Hilda Taba: ได้เสนอแนวคิดการพัฒนาหลักสูตรที่เริ่มจากการศึกษาและวิเคราะห์ความต้องการของผู้เรียน แล้วสร้างหลักสูตรโดยใช้แนวทางที่เน้นการออกแบบจากล่างขึ้นบน (Grassroots Approach) Benjamin Bloom: มีบทบาทสำคัญในการพัฒนาทฤษฎีการเรียนรู้และการพัฒนาหลักสูตร โดยเฉพาะการสร้าง "Bloom's Taxonomy" ซึ่งแบ่งระดับความซับซ้อนของการเรียนรู้และถูกนำมาใช้ในการกำหนดวัตถุประสงค์การเรียนการสอน John Dewey: เป็นนักการศึกษาที่ส่งผลต่อการพัฒนาหลักสูตร โดยเน้นการศึกษาแบบประสบการณ์และการเรียนรู้ผ่านการลงมือทำ ซึ่งเป็นพื้นฐานของการเรียนรู้เชิงประสบการณ์ (Experiential Learning) Jerome Bruner: ได้นำเสนอแนวคิดเกี่ยวกับการสร้างหลักสูตรที่เน้นการเรียนรู้ผ่านการค้นคว้าและการเข้าใจผ่านกระบวนการ (Spiral Curriculum)
8.4.1.3. ขั้นตอนการใช้หลักสูตร
8.4.1.3.1. การวางแผนการสอน (Planning): ศึกษาหลักสูตร: ครูหรือผู้สอนต้องทำความเข้าใจเนื้อหาหลักสูตร วัตถุประสงค์การเรียนรู้ และแนวทางการสอนที่ระบุไว้ กำหนดแผนการสอน: วางแผนการสอนที่เหมาะสมกับผู้เรียน กำหนดกิจกรรมการเรียนรู้ สื่อการสอน และวิธีการประเมินผล การสอนและการนำหลักสูตรไปใช้ (Implementation) ดำเนินการสอน: ครูหรือผู้สอนนำแผนการสอนที่ได้วางแผนไว้มาใช้ในการสอนจริง ปรับปรุงเนื้อหาและวิธีการสอนตามความเหมาะสมของผู้เรียน สร้างประสบการณ์การเรียนรู้: ให้ผู้เรียนมีส่วนร่วมในการเรียนรู้ผ่านกิจกรรมต่างๆ ที่ออกแบบมาเพื่อเสริมสร้างทักษะและความรู้ตามหลักสูตร การประเมินผล (Evaluation) ประเมินการเรียนรู้ของผู้เรียน: ใช้เครื่องมือประเมินผลต่างๆ เช่น การทดสอบ การทำงานกลุ่ม หรือการประเมินจากพฤติกรรม เพื่อวัดผลการเรียนรู้ตามวัตถุประสงค์ของหลักสูตร ประเมินการสอน: ครูหรือผู้สอนทำการประเมินความสำเร็จของการสอน และปรับปรุงแผนการสอนสำหรับครั้งถัดไป การปรับปรุงและพัฒนาหลักสูตร (Revision and Development) รวบรวมข้อมูลจากการประเมิน: นำผลการประเมินมาใช้ในการปรับปรุงหลักสูตรและการสอน เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการเรียนการสอนในอนาคต การปรับปรุงหลักสูตร: ทำการปรับปรุงหลักสูตรตามความต้องการและปัจจัยแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงไป เช่น เทคโนโลยีใหม่ๆ หรือความต้องการของตลาดงาน
8.4.1.4. การวิเคราะห์โครงสร้างและแนวคิดหลักสูตร
8.4.1.4.1. หลักสูตรที่นำเสนอนั้นเป็นหลักสูตรที่น่าสนใจและมีความสอดคล้องกับแนวโน้มการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและสิ่งแวดล้อมในปัจจุบัน โดยมีจุดเด่นที่น่าสนใจดังนี้ บูรณาการศาสตร์หลายแขนง: หลักสูตรได้ผสมผสานความรู้ด้านภาษา การจัดการธุรกิจ การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม และวัฒนธรรมเข้าด้วยกัน ทำให้ผู้เรียนได้พัฒนาทักษะที่หลากหลาย มุ่งเน้นการพัฒนาชุมชน: หลักสูตรไม่ได้มุ่งเน้นเพียงแค่การถ่ายทอดความรู้ แต่ยังเน้นการสร้างโอกาสทางเศรษฐกิจให้กับชุมชน และส่งเสริมให้เยาวชนมีส่วนร่วมในการพัฒนาชุมชนของตนเอง สอดคล้องกับบริบทท้องถิ่น: หลักสูตรได้นำเสนอตัวอย่างที่เป็นรูปธรรมเกี่ยวกับชุมชนปากเกร็ด ทำให้ผู้เรียนสามารถเชื่อมโยงความรู้ที่ได้เรียนรู้กับสถานการณ์จริง เน้นการเรียนรู้แบบปฏิบัติ: หลักสูตรมีกิจกรรมที่หลากหลาย เช่น การศึกษาดูงาน การฝึกปฏิบัติ การทำโครงงาน ซึ่งช่วยให้ผู้เรียนได้เรียนรู้และพัฒนาทักษะอย่างเป็นรูปธรรม แนวคิดหลัก ของหลักสูตรนี้คือการพัฒนาศักยภาพของเยาวชนให้มีความรู้ ความสามารถ และทักษะที่จำเป็นในการเป็นกำลังสำคัญในการขับเคลื่อนการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและสิ่งแวดล้อมในชุมชน โดยมีเป้าหมายสูงสุดคือการสร้างความยั่งยืนให้กับชุมชน 1. การสร้างและพัฒนาหลักสูตรอ้างอิงมาจากแนวคิดของใคร การสร้างและพัฒนาหลักสูตรนี้ น่าจะได้รับอิทธิพลจากแนวคิดทางการศึกษาหลายแนวคิด เช่น แนวคิดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง: เน้นการมีส่วนร่วมของผู้เรียนในการเรียนรู้ การเรียนรู้แบบค้นพบ และการประยุกต์ใช้ความรู้ในชีวิตจริง แนวคิดการพัฒนาที่ยั่งยืน: เน้นการพัฒนาที่คำนึงถึงผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม สังคม และเศรษฐกิจในระยะยาว แนวคิดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: เน้นการอนุรักษ์และส่งเสริมวัฒนธรรมท้องถิ่นผ่านกิจกรรมทางการท่องเที่ยว แนวคิดการเรียนรู้ตลอดชีวิต: เน้นการพัฒนาตนเองอย่างต่อเนื่องเพื่อให้ทันต่อการเปลี่ยนแปลงของสังคม อย่างไรก็ตาม การระบุว่าหลักสูตรนี้อ้างอิงมาจากแนวคิดของบุคคลใดโดยเฉพาะนั้น อาจเป็นเรื่องยาก เนื่องจากหลักสูตรมักจะได้รับอิทธิพลจากแนวคิดที่หลากหลาย 2. ขั้นตอนการนำหลักสูตรไปใช้ กับใคร ดำเนินการอย่างไร ขั้นตอนการนำหลักสูตรไปใช้โดยทั่วไปจะเป็นดังนี้ การวางแผน: กำหนดเป้าหมายผู้เรียน วางแผนการจัดกิจกรรม และจัดเตรียมทรัพยากรที่จำเป็น การดำเนินการ: ดำเนินการสอนตามแผนที่วางไว้ โดยอาจมีการปรับเปลี่ยนแผนตามความเหมาะสม การประเมินผล: ประเมินผลการเรียนรู้ของผู้เรียน และประเมินประสิทธิภาพของหลักสูตร การปรับปรุง: นำผลการประเมินมาปรับปรุงหลักสูตรให้ดียิ่งขึ้น ผู้ที่เกี่ยวข้องในการดำเนินการหลักสูตร ได้แก่ ครูผู้สอน: มีหน้าที่ในการถ่ายทอดความรู้และจัดกิจกรรมการเรียนรู้ ผู้เรียน: เป็นกลุ่มเป้าหมายหลักของหลักสูตร ผู้บริหารสถานศึกษา: มีหน้าที่ในการสนับสนุนและอำนวยความสะดวกในการดำเนินการหลักสูตร ผู้เชี่ยวชาญด้านการท่องเที่ยว: อาจได้รับเชิญมาให้ความรู้หรือเป็นวิทยากร ชุมชน: มีส่วนร่วมในการให้ข้อมูลและสนับสนุนกิจกรรมต่างๆ ของหลักสูตร
8.4.1.5. การเตรียมบุคลากรทางการศึกษา
8.4.1.5.1. 1. การวางแผนและการพัฒนาหลักสูตร ศึกษาและวิจัย: เริ่มจากการศึกษาความต้องการของชุมชนและการวิจัยเกี่ยวกับวัฒนธรรมและสิ่งแวดล้อมของชุมชนปากเกร็ด ออกแบบหลักสูตร: ร่วมมือกับผู้เชี่ยวชาญในการออกแบบหลักสูตรที่รวมเอาภาษา การจัดการท่องเที่ยว และการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม พัฒนามาตรฐานการเรียนรู้: กำหนดผลลัพธ์การเรียนรู้ที่ต้องการให้ผู้เรียนสามารถทำได้หลังจากเสร็จสิ้นหลักสูตร 2. การฝึกอบรมและพัฒนาบุคลากร จัดการฝึกอบรมเบื้องต้น: จัดการอบรมให้กับบุคลากรเกี่ยวกับเนื้อหาหลักสูตรและวิธีการสอนที่มีประสิทธิภาพ เพิ่มทักษะเฉพาะด้าน: ให้การฝึกอบรมเพิ่มเติมในด้านภาษาที่ใช้ในการจัดการท่องเที่ยวและการรักษาสิ่งแวดล้อม จัดทำคู่มือการสอน: จัดทำเอกสารและคู่มือที่ชัดเจนสำหรับการสอนและการจัดการหลักสูตร 3. การเตรียมอุปกรณ์และทรัพยากร จัดหาทรัพยากรการเรียนรู้: รวมถึงหนังสือเรียน, เอกสารข้อมูล, สื่อการสอน และเครื่องมืออื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง พัฒนาสื่อการสอน: เช่น การสร้างสื่อมัลติมีเดีย หรือการจัดทำโปรแกรมการเรียนรู้แบบออนไลน์ 4. การทดสอบและการประเมินผล ทดลองใช้หลักสูตร: ดำเนินการทดสอบการใช้หลักสูตรในกลุ่มนักเรียนหรือกลุ่มทดลอง ประเมินผล: รวบรวมความคิดเห็นและผลลัพธ์จากการทดสอบเพื่อปรับปรุงและแก้ไขหลักสูตร 5. การนำไปใช้จริง เริ่มการสอน: นำหลักสูตรไปใช้จริงในโรงเรียนหรือสถาบันการศึกษา ติดตามและประเมินผล: ทำการติดตามผลการเรียนรู้และประเมินประสิทธิภาพของการสอน 6. การปรับปรุงและการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง รวบรวมข้อเสนอแนะ: รับฟังความคิดเห็นจากนักเรียนและผู้สอนเพื่อปรับปรุงหลักสูตร ปรับปรุงหลักสูตร: ทำการปรับปรุงเนื้อหาและวิธีการสอนตามข้อเสนอแนะและผลการประเมิน การเตรียมบุคลากรทางการศึกษาให้พร้อมสำหรับการใช้หลักสูตรนี้จำเป็นต้องมีการวางแผนและการทำงานร่วมกันอย่างใกล้ชิดระหว่างทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง เพื่อให้แน่ใจว่าหลักสูตรมีคุณภาพและตอบสนองความต้องการของชุมชนอย่างแท้จริง