1. UČENJE NA DALJINU
1.1. Programi ili tečajevi za učenje
1.1.1. Glavne razlike između programa za učenje
1.1.1.1. Tehnologija koja se koristi
1.1.1.2. Struktura programa ili tečaja
1.1.1.3. Stupanj nadgledanja polaznika
1.2. Prednosti
1.2.1. Vlastiti tempo
1.2.2. Odabir mjesta učenja
1.2.3. Dostupnost tema koje ne nude tečajevi/programi u tom području
1.2.4. Sudjelovanje u najkvalitetnijim ili najprestižnijim programima
1.2.5. Odabiranje svog načina učenja
1.2.6. Praktični rad sa različitim tehnologijama
1.2.7. Samostalno učenje
1.3. Nedostaci
1.3.1. Izostanak osobnog kontakta
1.3.2. Visok stupanj odustajanja
1.4. Sudionici
1.4.1. Osobe koje kreiraju i rasprostiru materijale za učenje
1.4.2. Tutori (mentori, nastavnici)
1.4.3. Polaznici (učenici)
1.5. Vrste učenja na daljinu
1.5.1. Dopisni tečajevi
1.5.2. Tečajevi preko radijskih ili TV programa
1.5.3. Telekonferencije i videokonferencije
1.5.4. Korištenje računala
1.5.5. Internet i WWW
2. SURADNIČKE E-AKTIVNOSTI
2.1. Suradnja je ključni element poučavanja koja se temelji na konstruktivističkom načelu.
2.2. Online zajednica(elementi)
2.2.1. - ljudi
2.2.2. - zajednička nakana
2.2.3. - smjernice
2.2.4. - tehnologija
2.2.5. - suradničko učenje
2.2.6. - reflektivna praksa
2.3. E-moderator
2.3.1. - online nastavnik moderira odvijanje tečaja
2.4. E-AKTIVNOSTI
2.4.1. - usmjerenje: ishodi učenja
2.4.2. - odgovor na specifični zadatak
2.4.3. - cilj: povećati aktivno sudjelovanje u online učenju od strane grupa ili pojedinaca
2.5. Online podučavanje
2.5.1. - četiri stila učenja
2.5.1.1. -vizualni
2.5.1.2. -auditivni
2.5.1.3. -čitalački
2.5.1.4. -kinestetički
2.6. Primjeri e-aktivnosti
2.6.1. - simulacije
2.6.2. - projekti u malenim grupama
2.6.3. Weblog
2.6.4. WebQuest
2.6.5. Online diskusija
2.6.5.1. Metode:
2.6.5.1.1. Asinkrona
2.6.5.1.2. Sinkrona
2.6.5.2. Forum
2.6.5.3. E-mail
2.6.5.4. Čavrljanje
2.7. Kako osmisliti e-aktivnost?
3. WEB 2.0
3.1. Dvosmjerna komunikacija
3.2. E-obrazovanje 2.0
3.2.1. Najviše se koristi wiki
3.3. Podjela Weba 2.0 alata
3.3.1. Alati za razmjenu medija
3.3.1.1. - razmjena fotografija
3.3.1.2. - podcasting
3.3.1.3. vlogging
3.3.2. Alati za komunikaciju
3.3.3. Alati za suradnju
3.3.4. Alati za kreativno učenje
3.3.5. Alati za izradu materijala za učenje
3.3.6. Zamjena standardnih stolnih aplikacija
3.3.7. Sustavi za upravljanje učenjem
3.4. RSS
3.4.1. - omogućuje korisnicima da prate česte promjene sadržaja u Web 2.0
3.4.2. - omogućuje dostavljane informacija sa stranica koje to omogućuju
3.5. Web operacijski sustavi
3.5.1. - korisničko sučelje koje omogućuje pristup aplikacijama koje se u potpunosti ili dijelom nalaze na Webu
3.6. Blog
3.6.1. - komentiranje
3.6.2. - označavanje
3.6.3. - povezivanje
3.7. Wiki
4. PRILAGODLJIVA HIPERMEDIJA
4.1. AHS
4.1.1. temeljenost na hipermediji ili hipertekstu
4.1.2. jasno određeni model korisnika
4.1.3. model domene kao skup elementarnih dijelova ekspertnog znanja u informacijskom prostoru i veza među njima
4.2. OSNOVNE KOMPONENTE
4.2.1. MODEL DOMENE
4.2.2. MODEL KORISNIKA ILI STUDENTA
4.2.3. MODEL PRILAGODLJIVOSTI
5. RAČUNALA U OBRAZOVANJU
5.1. MODEL REPORDUKCIJE ZNANJA
5.2. MODEL IZGRADNJE ZNANJA
5.3. Pristup u nastavi
5.3.1. Suvremeni
5.3.2. Klasični
5.4. METODE
5.4.1. Metoda socijalne interakcije
5.4.2. Individualna metoda poučavanja
5.5. Nastavniku za poučavanje su potrebne tri vrste znanja
5.5.1. Znanje iz domene
5.5.2. Znanje iz područja metodologije učenja
5.5.3. Znanje o studentima
6. E-LEARNING
6.1. Klasifikacija
6.1.1. Mješovito ili hibridno obrazovanje
6.1.2. "čisto" e-obrazovanje
6.2. Prednosti
6.2.1. Vremenska i prostorna fleksibilnost
6.2.2. Interakcija između studenta i i nastavnika
6.2.3. Komunikacija i grupni rad
6.3. Nedostaci
6.3.1. Odustajanje
6.3.2. Osjećaj usamljenosti i izdvojenosti (javlja se kod studenta)
7. MJEŠOVITO UČENJE
7.1. - spaja se više elemenata
7.2. Pristupi mješovitom učenje:
7.2.1. Slijedni model
7.2.2. Modularni model