La Comedia Latina. Plauto.

1. La Comedia Latina

1.1. Introdución

1.1.1. Comedia, do latín comoedia e do grego κωμῳδία

1.1.2. Compón o xénero dramático

1.1.3. Caracterízanse porque os seus protagonistas vense enfrontados ás dificultades da vida cotiá

1.1.3.1. Enfróntanas facendo rir ao seu "público" movidos polos seus propios defectos cara desenlaces felices

1.2. Mimus

1.2.1. Seguía modelos gregos pero os personaxes podían ser tanto gregos como romanos

1.2.2. Expresión corporal máis importante que os textos literarios

1.2.3. Argumentos sinxelos

1.2.4. Actores descalzos e sen máscara

1.2.5. Os papeis femininos representados por mulleres

1.3. Xéneros e subxéneros cómicos

1.3.1. Elementos da Comedia

1.3.1.1. Condición privada dos seus personaxes

1.3.1.2. Argumentos relativos a asuntos da vida cotiá

1.3.1.3. Busca da exemplaridade, modelos de conducta positivos e condena aos negativos

1.3.2. Subxéneros

1.3.2.1. Atellana

1.3.2.1.1. Ambientación Itálica

1.3.2.1.2. Varios personaxes

1.3.2.1.3. Argumentos sinxelos e expresión corporal moi importante

1.3.2.1.4. Actores sempre con máscaras características dos seus personaxes

1.3.2.2. Comedia Togata

1.3.2.2.1. Personaxes e ambientación itálicos

1.3.2.2.2. Argumentos máis complexos que na Atellana

1.3.2.2.3. Texto máis importante que a expresión corporal

1.3.2.2.4. Actores sempre homes vestidos con máscara e vestimenta romana, a toga (da nome ao subxénero)

1.3.2.3. Comedia Palliata

1.3.2.3.1. Modelo, ambientación e personaxes gregos

1.3.2.3.2. Argumento complexo

1.3.2.3.3. Tiña maior importancia o texto que a expresión corporal

1.3.2.3.4. A este modelo pertencen as obras de Plauto e Terencio

1.3.2.3.5. Actores sempre homes vestidos coa vestimena grega, o pallium (da nome ao subxénero)

1.3.3. Comedia Palliata

1.3.3.1. Fontes

1.3.3.1.1. Inspiración nos modelos gregos da Comedia nova grega do s. III a.C., sobre todo Menandro (máximo representando)

1.3.3.1.2. Personaxes de prostitutas e pícaros cheos de defectos e debilidades metidos en situacións divertidas e ridículas

1.3.3.1.3. Ambiente puritano e austero como a Roma daqueles tempos

1.3.3.1.4. O público ve ben a burla de defectos e situacións que se presentan como alleas

1.3.3.2. Cronoloxía e autores principais

1.3.3.2.1. A conquista da Magna Grecia intensifica o contacto entre a cultura grega e romana

1.3.3.2.2. Livio Andronico encargado no 240 a.C. a versión e montaxe dunha obra teatral como celebración do fin da Primeira Guerra Púnica

1.3.3.2.3. No 235 a.C. hai constancia dun segundo comediógrafo, Gneo Nevio

1.3.3.2.4. A partir do s. II a.C. morre o último cultivador da palliata, Turpilio

1.3.3.3. Ambiente e personaxes

1.3.3.3.1. Na súa maioría Atenas é o escenario principal

1.3.3.3.2. A ubicación concreta non ten importancia

1.3.3.3.3. Personaxes: xente corrente dunda cidade calquera

1.3.3.4. Argumento

1.3.3.4.1. Complexo

1.3.3.4.2. Temas principais

1.3.3.5. Autores e obras

1.3.3.5.1. T. Maccio Plauto (254 a.C. - 184 a.C.)

1.3.3.5.2. P. Terencio Afer (190 a.C. - 159 a.C.)

1.4. Xénero e subxéneros tráxicos: a Traxedia

1.4.1. En Roma tivo menos popularidade que a comedia. 1ª representación: 240 a.C. por Livio Andronico. Destaca Séneca aínda que as súas obras estiveran destinadas á lectura.

1.4.2. Subxéneros

1.4.2.1. Fábula Crepidata o Cothurnata

1.4.2.1.1. Traxedia derivada da grega con personaxes e argumentos baseados no mito

1.4.2.1.2. Principal modelo: Eurídipes

1.4.2.1.3. Ovidio (s. I a.C.) Medea

1.4.2.1.4. Séneca (s. I d. C.) 8 traxedias (Hércules furioso, As troianas, Medea, Hipólito, Edipo, Agamenón, Tiestes, Hércules na Eta, As fenicias, Fedra)

1.4.2.2. Fabula praetexta ou praetextata

1.4.2.2.1. Tema romano

1.4.2.2.2. O seu fundador foi Nevio

1.4.2.2.3. Substitúe os argumentos míticos gregos por outros tomados da historia de Roma, para exaltar o sentimento nacional romano.

1.4.2.2.4. Máis éxito as traxedias gregas - O público identificábase máis cos personaxes

1.4.2.2.5. Octavia, de Séneca (s. I d. C.)

1.5. A posta en escena

1.5.1. Os teatros

1.5.1.1. A conquista das cidades gregas do sur de Italia permitiu aos romanos coñecer o teatro como xénero literario e como estrutura arquitectónica.

1.5.1.1.1. Comezan a desenvolver a súa propia literatura nacional baseándose na literatura grega

1.5.1.2. Representacións ao aire libre e con luz solar

1.5.1.2.1. Pompeio constrúe o primeiro teatro permanente de pedra no 55 a.C.

1.5.1.2.2. O público permanecía de pé e posteriormente incluíronse as gradas (tamén temporais xunto co estrado)

1.5.1.2.3. No ano 68 a.C constrúese o primeiro teatro estable de madeira e así as comédias de Plauto representaronse xa noutras condicións.

1.5.2. Os Ludi

1.5.2.1. Para os romanos theatrum significaba o edificio no que se celebraban as representacións teatrais, ás que chamaban «espectáculos escénicos» (ludi scaenici)

1.5.2.1.1. Constituían unha parte dos xogos públicos celebrados en honor dos deuses

1.5.2.2. Os días que se levaban a cabo suspendíase toda actividade profesional, comercial e pública

1.5.2.2.1. Facilitaba a asistencia da poboación aos actos

1.5.2.3. Os artistas etruscos foron os que por primeira vez representaron en Roma espectáculos de danza e xesticulación ó son da frauta e sen texto previo

1.5.2.3.1. Ano 363 a.C., na celebración dos primeiros ludi consagrados a Xúpiter para poñer fin a unha peste que asolaba Roma.

1.5.2.4. Celebrábanse representacións teatrais só nas festas de carácter oficial

1.5.2.4.1. Ludi Megalenses: en abril, en honor da Magna Mater.

1.5.2.4.2. Ludi Florales: en abril ou maio, en honor de Flora.

1.5.2.4.3. Ludi Apolinares: en xuño, en honor de Apolo.

1.5.2.4.4. Ludi Romani: en setembro, en honor de Xúpiter.

1.5.2.4.5. Ludi Plebeii: en novembro, tamén en honor de Xúpiter.

1.5.2.5. Ofrecíanse carreiras de circo, gladiadores, loita de feras, boxeo, funambulistas, naumaquias, etc...

1.5.2.6. Dator ludorum: encargado da organización das representación

1.5.2.6.1. Dispuña dunha cantidade de cartos para pagar ós actores, alugar o vestiario, a escenografía, a construcción dun teatro de madeira (mentres non os había permanentes) e os premios.

1.5.2.7. O día da representación os artistas, músicos, senadores, maxistrados e sacerdotes saían do templo da divindade á que se lle consagraban os ludi e ían ata o teatro desfilando

1.5.3. O atrezzo

1.5.3.1. Vestidos gregos

1.5.3.2. Prenda básica: quitón, camisa curta, axustada ó corpo cun cinto

1.5.3.2.1. Enriba dela podíase levar un manto curto, clámide, ou longo, himatio

1.5.3.3. Complementos

1.5.3.3.1. Unha cinta vermella para as alcoviteiras

1.5.3.3.2. Un coitelo para os cociñeiros

1.5.3.3.3. Espadas para os soldados

1.5.3.3.4. Sombreiro de aba ancha para os viaxeiros

1.5.3.4. Cor da roupa

1.5.3.4.1. Branco para os vellos

1.5.3.4.2. Amarelo para as prostitutas

1.5.3.4.3. Púrpura para os ricos

1.5.3.4.4. Vermello para os pobres

1.5.3.5. Máscaras

1.5.3.5.1. Madeira, coiro ou liño endurecido con fariña

1.5.3.6. - Perruca. - Personaxe do prólogo non leva máscara. - Inexpresividade do actor.

1.5.3.7. Serven para a diferenciación entre o actor e o personaxe.

1.5.4. O público

1.5.4.1. Augusto: 47 días de 67 fixos nos que había espectáculos, había teatro. Menos popular que o circo.

1.5.4.2. Traxano, 112 d.C. - 30 días de circo. - 15 días de teatro.

1.5.4.3. Tiña un aforo de 49000 espectadores para o público urbano. Os estranxeiros estaban excluídos

2. Plauto

2.1. Guerras Púnicas

2.1.1. Roma e Cártago

2.1.2. Primeria G. Púnica

2.1.2.1. Sicilia, Península Ibérica e Magna Grecia

2.1.2.1.1. Helenización

2.1.2.1.2. Literatura Latina

2.1.2.2. Guerras

2.1.2.2.1. Traslado de espectáculos

2.1.3. Xogos no 240 a.C.

2.1.3.1. Livio Andronico

2.1.4. Segunda G. Púnicas

2.1.4.1. Aníbal

2.1.4.1.1. Exército polos Alpes

2.1.4.2. Asedio de Roma

2.1.4.2.1. Distracción nas comedias

2.1.4.3. Plauto

2.2. Guerras Macedónicas

2.2.1. República Romana co reino de Macedonia

2.2.2. Primeria G. Macedónica

2.2.2.1. Filipo V de Macedonia

2.2.2.2. Acercamento a Aníbal

2.2.2.3. 200 a.C intentos de anexión

2.2.2.3.1. Pérgamo e Rodas

2.2.3. Segunda G. Macedónica

2.2.3.1. Plauto

2.2.3.1.1. Auxe de Comedia

2.3. Biografía

2.3.1. Fontes

2.3.1.1. Fontes escasas, pouco fiables e de difícil interpretación

2.3.1.1.1. Pequenos fragmentos de textos de Aulo Xelio e San Xerome

2.3.1.1.2. Referencias illadas

2.3.2. Vida

2.3.2.1. Naceu en Sarsina (Umbría)

2.3.2.2. Emigrou a Roma, traballou no teatro pero arruinouse, polo que tivo que traballar dándolle voltas ás rodas dun muíño

2.3.2.3. Comeza a escribir obras de teatro coma o Saturio, Addictus e outra máis da que Aulo Xelio non recorda o título

2.3.2.4. Moi orgulloso da súa actividade literaria na súa vellez

2.3.2.5. Cicerón fixa a súa morte no ano 184 a.C.

2.3.2.6. Aulo Xelio, no século I d.C., recolle noticias sobre o epitafio de Plauto na súa obra Noites Áticas

2.3.3. Problema do nome

2.3.3.1. Dubídase que fose o nome utilizado por un só autor

2.3.3.2. Os antigos o coñeceron como Plautus

2.3.3.3. Plautus pode provir do cognomen Plotus, que fai referencia aos pés planos (o que pode referenciar aos planipedes); ou a un tipo de can

2.3.3.4. Titus Maccius Plautus

2.3.3.4.1. Dificultade de que un escritor humilde tivese tria nomina e falta de probas escritas deste

2.3.3.4.2. Mención de Plauto a si mesmo como Maccus

2.3.3.5. Bücheler supón que chegou a Roma co nome de Tito e o alcume de Plauto, ao que lle engadiron o sobrenome de Maco. Ao alcanzar a cidadanía romana, latinizouse o seu nome: Tito Maco Plauto - Titus Maccius Plautus

2.4. Obras conservadas. O corpus latino

2.4.1. Comedias palliatae

2.4.1.1. Modelo, ambientación e personaxes gregos

2.4.1.2. Prólogo da obra Casina

2.4.2. Morte de Plauto

2.4.2.1. Morte Plauto (s. IIa.C) - Edicións críticas do texto

2.4.2.2. Filoloxía alexandrina

2.4.2.3. Didascalia, do grego διδασκαλία (Ensinanza)

2.4.2.4. Máis importante - Stichus

2.4.3. Organización

2.4.3.1. Argumentum

2.4.3.1.1. Acrósticos

2.4.3.2. Argumentum de Aulularia

2.4.3.3. Texto en verso - copias en verso

2.4.3.4. División en escenas - Plauto suprimiu os actos

2.4.3.4.1. 1ª vez

2.4.4. Estudo sobre a autenticidade das 130 obras

2.4.4.1. Estudos eruditos romanos - Acio, Volcacio Sedíxito, Elio Estilón, Marco Terencio Varrón (116 - 27 a.C). De Comoediis Plautinis

2.4.4.1.1. Tres grupos

2.4.5. Obras conservadas

2.4.5.1. Comediae Varronianae

2.4.5.2. 35 títulos máis

2.4.5.2.1. Gramáticos latinos - Diomedes, Nonio, Prisciano

2.4.5.3. Palimpsestus Ambrosianus

2.4.5.4. En total, 8 exemplares nos que se copiaron as 21 Comediae Varronianae

2.5. Influencia e innovacións

2.5.1. A comedia antiga e a comedia nova

2.5.1.1. Aristófanes: Crítica social

2.5.1.2. As avispas: "Philocleon" e "Bdelycleon", que significan "prol-Cleon " e "anti-Cleon"

2.5.1.3. A nova comedia: Segue o moddelo da palliata. Plauto, Menandro, Dífilo e Filemón

2.5.2. Innovación nos personaxes

2.5.2.1. Relacións pai - fillo

2.5.2.1.1. Lealtade fronte a rivalidade

2.5.2.1.2. Representación dunha sociedade patriarcal

2.5.2.2. O escravo listo (servus callidus)

2.5.2.2.1. Impulsar a obra

2.5.2.2.2. Humor

2.5.3. Técnica compositiva de Plauto

2.5.3.1. O coro deixa de intervir

2.5.3.2. Exposición, nó e desenlace

2.5.3.3. Cancticum

2.5.4. Prólogo

2.5.4.1. Elemento común - Prólogo

2.5.4.2. Adopta variacións típicas da Comedia Nova Alexandrina

2.5.4.3. Plauto - Non fixo copia exacta das formas e función do prólogo da comedia helenística

2.5.4.3.1. Prólogo plautino - Pronunciado por unha divindade ou personaxe alegórico ou por un dos personaxes

2.5.4.4. Novidade

2.5.4.4.1. Emprego de Prologus (invención romana identificado pola vestimenta)

2.5.4.5. Modelo grego

2.5.4.5.1. Prólogo pronunciado despois da primeira escena (Cistellaria ou Miles)

2.5.4.6. Comedia alexandrina - carácter positivo

2.5.4.6.1. Explicación dos antecedentes da acción

2.5.4.6.2. Identificación dos personaxes

2.5.4.6.3. Anuncio das peripecias que permiten comprender o final da obra

2.5.4.7. Curculio, Epidicus, Mostellaria, Persa e Stichus

2.5.4.7.1. Perdeuse na transmisión dos textos

2.5.4.7.2. Plauto o omitiu

2.5.4.8. 11 comedias - Plauto empregou o prólogo expositivo ao xeito de comedia alexandrina

2.5.4.8.1. Novidades

2.5.4.9. Motivo - Situar ó espectador nun plano omnisciente

2.5.5. Orixinalidade ou copia. A contaminatio

2.5.5.1. Plauto aprendeu grego literario e tamén traducía comedias gregas ao latín

2.5.5.2. Clásicos látinos - Non “orixinalidade”

2.5.5.2.1. Para eles era lícito tomar argumentos, ideas, escenas, personaxes e formas de expresión dun autor anterior.

2.5.5.2.2. Forma de cada xénero literaria - esencia preexistente, extraída pola especulación literaria en cada obra.

2.5.5.2.3. Consecuencia - “protos euretés” - o que a encontra primeiro (inventor)

2.5.5.3. Orixinalidade e creatividade

2.5.5.4. Imitador da comedia nova grega e non fai ningunha contribución orixinal á dramaturxia

2.5.5.5. Contaminatio - o autor artella personaxes, escenas e motivos procedentes de distintas comedias ás que lles engade produtos do seu inxenio

2.5.5.6. Habitual - presentación do maxistrado que patrocinaba a representación

2.5.5.6.1. O público cree que van presenciar un acto de alcance cultural semellante aos que se realizaban na culta Grecia e nas demáis cidades helenizadas do Mediterráneo

2.5.5.7. Aggiornamento - Posta en día da obra

2.5.5.7.1. Engadindo chistes ou referencias a personaxes ou situacións do momento

2.6. Lingua e estilo

2.6.1. Latín Arcaico

2.6.1.1. Acetum latinum, forza expresiva das súas comparacións e das súas indentificacións conceptuais.

2.6.1.2. Linguaxe coloquial da súa época.

2.6.1.3. Distintiva.

2.6.1.4. Non é estándar dende o punto de vista da época posterior.

2.6.1.5. Caractarísticas obsoletas

2.6.1.5.1. O uso de formas que non existen de algúns verbos tales como mavolo para o seu posterior malo.

2.6.1.5.2. A enmenda da final -e imperativos irregulares.

2.6.1.5.3. A retención de -u- en palabras como maxumus, proxumus, lacruma.

2.6.1.5.4. O uso da finalización -ier para o presente pasivo e infinitivo.

2.6.1.5.5. A caída da -s final das formas verbais.

2.6.1.5.6. A retención de moitas palabras de qu- en lugar de c- (como Quom en lugar de cum).

2.6.1.5.7. O uso de -ai en xenitivo singular.

2.6.1.5.8. A retención da -d nos sustantivos e pronomes no singular do ablativo.

2.6.1.5.9. O uso de -es como terminación plural do nominativo.

2.6.2. Medios de expresión

2.6.2.1. Orixinalidade ao seu estilo de escritura

2.6.2.2. Proverbios

2.6.2.2.1. Final soliloquio

2.6.2.2.2. Efecto dramático

2.6.2.3. Uso do grego

2.6.2.3.1. Fines artísticos

2.6.2.3.2. Describen alimentos, aceites, perfumes etc...

2.6.3. Métrica

2.6.3.1. Enfatizar

2.6.3.2. Elevar o arte da lingüaxe das obras

2.6.3.3. Uso da métrica - ritmo da obra

2.6.3.4. Non seguiu a métrica dos orixinais gregos

2.6.3.4.1. septenarius trocaico

2.6.3.4.2. Uso da cántica en lugar da métrica grega

2.6.3.4.3. Non había unha maneira estándar de escribir versos

2.6.4. Diverbia et Cantica

2.6.4.1. Diverbia

2.6.4.1.1. Partes dialogadas entre os actores

2.6.4.2. Cantica

2.6.4.2.1. partes musicais que eran representadas mediante cancións

2.6.4.2.2. parte constitutiva esencial da peza teatral

2.6.4.2.3. compoñente máis da acción

2.6.4.3. Enorme independencia artística do noso poeta

2.7. Os personaxes

2.7.1. Personaxes que utiliza

2.7.1.1. Senex: “o ancián”

2.7.1.1.1. Pai do mozo

2.7.1.1.2. Carroxento, avarento e crédulo

2.7.1.1.3. É burlado e estafado polo escravo

2.7.1.1.4. Vello namorado, sobre o que caerán todas as burlas

2.7.1.2. Adulescens: “o mozo namorado”

2.7.1.2.1. Amor por unha rapaza de boa familia ou unha cortesá

2.7.1.2.2. Da pé a toda a acción

2.7.1.2.3. Fiel escravo ou amigo

2.7.1.2.4. Obra “Aulularia” Alcesimarco

2.7.1.3. Servus: “escravo”

2.7.1.3.1. Protagonista

2.7.1.3.2. Engana

2.7.1.3.3. Listo, mentireiro, irrespetuoso, sen escrúpulos

2.7.1.3.4. Rise de todo o mundo

2.7.1.3.5. “servus callidus”

2.7.1.3.6. Chrysalus en “Bacchides” ou Palaestrio en “Miles Glouriosus”

2.7.1.4. Virgo, meretrix e puella: “rapaza”

2.7.1.4.1. Obxecto da paixón amorosa

2.7.1.4.2. Moza libre non sae a escea

2.7.1.4.3. Mozas que saen a escea son meretrices ou fillas de pai descoñecidos

2.7.1.4.4. Cásina na comedia “Cásina”

2.7.1.5. Uxor: "matrona"

2.7.1.5.1. Impón a súa vontade sobre a do seu marido

2.7.1.5.2. Tón colérico e malhumorado

2.7.1.5.3. En “Epídico” coma Filipa

2.7.1.6. Anus: vella alcahueta bébeda

2.7.1.6.1. Amante do diñeiro

2.7.1.6.2. Plans para enriquecerse

2.7.1.6.3. Leona na comedia “Gurgullo”

2.7.2. Personaxes secundarios

2.7.2.1. Parásita

2.7.2.1.1. Aduladores sen escrúpulos

2.7.2.1.2. Gurgullo

2.7.2.2. O militar fanfarrón

2.7.2.2.1. obxecto de burlas

2.7.2.2.2. “Truculento” como Estratófanes

2.7.2.2.3. “Miles Gloriosus” como Pirgopolinices

2.7.2.3. Lenón cobizoso: latín “leno, onis”

2.7.2.3.1. Indispensable

2.7.2.3.2. Traficador de escravas

2.7.2.3.3. Avaricioso, corrupto, cínico e deshonesto

2.7.2.3.4. “Pséudolo” coma Balión

2.7.2.4. Cociñeiros

2.7.2.4.1. Prototipo de rapineiro

2.7.2.4.2. “Cásina” coma Citrión

2.7.3. Comedias

2.7.3.1. Comedias de escravo

2.7.3.2. Comedias de recoñecemento; identidade perdida dun protagonista é recuperada ó final

2.7.3.3. Parella dramática servus-adulescens, mundo ó revés dende que a intelixencia do escravo permite artellar solucións que favorecen ó seu dono

2.7.3.4. Fortuna, valor estabilizante xa que non só é unha aliada nas estrataxemas do escravo senon a súa opoñente que o obriga a crear novas intrigas

2.7.4. Nomes gregos nas comedias de Plauto

2.7.4.1. Misargírides

2.7.4.1.1. odiar + plata, sarcasmo para un prestamista carente de escrúpulos cando se trata de reclamar o diñeiro

2.7.4.2. Pirgopolinices

2.7.4.2.1. «torreta colocada sobre o lomo dun elefante» + «vencedor moitas veces», un militar fanfarrón que aparecía en escea cunha réplica do aparello bélico

2.7.4.3. Casina

2.7.4.3.1. «canela» referido á beleza dunha xove perfumada. Casus «azar» referido ao simulacro de sorteo que deberá dirimir a contienda entre Olympio e Chalinus pola posesión dos favores de Cásina

2.7.4.4. Sceledrus

2.7.4.4.1. «fechoría» + «facer», atribuido a un escravo supostamente bribón. «Perna»e«acción de sentarse», adecuado para explotar ao longo de toda a comedia o feito grotesco de que Sceledrus se despraza polo escenario imitando o camiñar en cuclillas propio dos primates

2.7.4.5. Euclión

2.7.4.5.1. «ben» + «honrar»; trátase dunha designación que responde máis ao tipo dramático que ao personaxe concreto. «Ben» + «esconder», así se chama propiamente o senex obsesionado por ocultar a pota que contén o ouro

2.7.4.6. Pseudolus

2.7.4.6.1. «farsante» + «trampa», escravo trapaceiro por antonomasia da Comedia plautina

2.7.4.7. Palaestrio

2.7.4.7.1. «malabarista» / «maquinador», escravo astuto que protagoniza unha das escenas de tipo grotesco máis logradas da Comedia plautina

2.7.4.8. Megadoro

2.7.4.8.1. «grande» + «regalo», vello rico que se mostra dadivoso en pro da familia coa cal supón que vai a contraer lazos de parentesco

2.7.4.9. Lisímaco

2.7.4.9.1. «disolución»+«guerrear», marido que a causa dos reproches constantes da súa enfurecida esposa decide non seguir dando pábulo ás hostilidades entre cónxuxes

2.7.4.10. Argentumdonides

2.7.4.10.1. «diñeiro»+«facer donativos»/«obsequio», que serve ao indixente Satvrio para presentarse como alguén de quen non cabe esperar larguezas

2.7.4.11. Artogrogo

2.7.4.11.1. "pan de tigo" e "roer, comer", siginifica "roepan", é unha metáfora animal que serve para presentar ao parásito

2.8. A influencia de Plauto

2.8.1. Na Antigüidade

2.8.1.1. Éxito prolóngase

2.8.1.2. Terencio (II a.C.)

2.8.1.2.1. Pierre Grimal

2.8.1.3. República

2.8.1.3.1. Corpus plautino

2.8.1.3.2. Varrón: 30

2.8.1.4. Imperio

2.8.1.4.1. Horacio (Epistulae, Ars poetica)

2.8.2. Idade Media e Renacemento

2.8.2.1. Idade Media

2.8.2.1.1. Séculos III-IV

2.8.2.1.2. Aulularia siue Querolus (s. V)

2.8.2.1.3. Moi pouco lido

2.8.2.1.4. Terencio

2.8.2.1.5. Auctoritas

2.8.2.1.6. Primeiras referencias - testemuña de verbas raras e arcaicas caídas no esquecemento

2.8.2.1.7. Pouca consistencia da súa personalidade - Pauti, Plantus, Platón

2.8.2.2. Renacemento

2.8.2.2.1. Século XIV

2.8.2.2.2. Petrarca: Philología

2.8.2.2.3. Linguaxe e estilo - danar a formación dos espíritos dos xoves

2.8.2.2.4. Século XV

2.8.2.2.5. USAL

2.8.3. Plauto e Shakespeare

2.8.3.1. Menaechmi - A comedia das equivocacións

2.8.3.2. Shakespeare

2.8.3.2.1. Mesmo tipo de apertura de monólogo

2.8.3.2.2. Noite de reis ou Soño dunha noite de verán

2.8.3.3. “Parásito”

2.8.3.3.1. Plauto - Artotrogus (miles gloriosus)

2.8.3.3.2. Shakespeare - Falstaff

2.8.4. Plauto e Molière

2.8.4.1. Plauto

2.8.4.1.1. Base grega

2.8.4.2. Características innovadoras

2.8.4.2.1. Molière

2.8.5. O avaro (a escola de mentira)

2.8.5.1. Neoclasicismo

2.8.5.2. Euclión (Aulularia)

2.8.5.3. Haspargón

2.8.5.3.1. Egoísmo

2.8.5.3.2. Materialismo e poder dos cartos

2.8.5.4. Ambas obras

2.8.5.4.1. Avaricia e egoísmo

2.8.6. O anfitrión

2.8.6.1. Mesmo título

2.8.6.2. Argumento moi semellante

2.8.6.2.1. Nacemento de Hércules (fillo de Xúpiter e Alcmena)

2.8.6.2.2. Xúpiter - Anfitrión, Mercurio - Sosia

2.8.6.2.3. Hércules e Ificles

2.8.6.3. Molière - Neoclasicismo, Plauto - Helenismo

2.8.6.4. Mesmos estereotipos de personaxes en situacións semellantes

2.8.6.5. Cidade de Tebas

2.8.6.6. Diferenzas mínimas

2.8.6.7. Admiración dos autores do século XVII polos clásicos

2.8.7. Dende o XVIII ata hoxe

2.8.7.1. Plauto

2.8.7.1.1. Redescuberto no s. XVIII por Lessing (Captiui, Trinummus, monografía sobre a vida e a obra de Plauto)

2.8.7.1.2. Comediógrafo latino máis levado a escena hoxe en día

2.9. Plauto en Galicia

2.9.1. A presenza dos clásicos greco-latinos en Galicia

2.9.1.1. A literatura galega ten unha gran débeda cos clásicos dende o Rexurdimento

2.9.1.1.1. Lírica e teatro

2.9.1.2. Dramaturxia galega

2.9.1.2.1. Temas, técnicas e recursos clásicos

2.9.1.2.2. Defensa da historia como mito, o coro, o papel do mensaxeiro e a organización en triloxías...

2.9.1.2.3. Inspiración en textos clásicos concretos

2.9.1.3. Eurípides - autor teatral máis representado

2.9.2. Traducións

2.9.2.1. Aquilino Iglesia Alvariño

2.9.2.1.1. Pioneiro no campo das traducións

2.9.2.1.2. Publica A comedia da oliña (unha versión de Aulularia) en 1962

2.9.2.1.3. Obxectivo - potenciar un teatro de calidade en galego e inscribilo na cultura universal

2.9.2.2. Plauto volve a ser publicado en galego

2.9.2.2.1. 1991

2.9.2.2.2. 2001

2.9.2.2.3. 1999

2.9.3. Representacións

2.9.3.1. E. Campos

2.9.3.1.1. Aulularia - teatro “Enxergo” de Ferrol, 1984

2.9.3.2. Influencia de Plauto sobre os dramaturgos galegos escasa

2.9.3.2.1. Unha única obra inspirada nas súas comedias

2.9.4. Teatro Escolar

2.9.4.1. 1998, grupo “Apeirón”

2.9.4.1.1. Os Xemelgos na Vª Mostra de Teatro Universitario Galego

2.9.4.2. Varias representacións de alumnado galego

2.9.4.2.1. Difundir a obra de Plauto e familiarizar aos rapaces co teatro clásico

2.9.4.2.2. “Sardiña” - IES “A Sardiñeira”, “Elviña” - A Coruña

2.9.4.2.3. Outros grupos actuais

2.9.4.3. 2003, Celso Parada

2.9.4.3.1. d’A comedia do Gurgullo

2.9.4.3.2. Centro Dramático Galego

2.9.5. Festival de teatro grecolatino en Lugo

2.9.5.1. Evento creado en 2001 pola Sociedade Española de Estudios Clásicos

2.9.5.1.1. Obxectivo - achegar as grandes obras do teatro grego e romano clásico aos estudantes

2.9.5.1.2. Auditorio Gustavo Freire - 4.000 alumnos de Galicia, Asturias e León

2.9.5.1.3. Sedes do festival en Lugo e Ourense