ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΡΗΤΟΡΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

1. Προοίμιον

1.1. είναι η αρχή του ρητορικού λόγου. Σύντομα ο ρήτορας ενημερώνει τον ακροατή επί του θέματος και προσπαθεί να εξασφαλίσει την ευχή και την προσοχή του. Το σπανιό ρητορικό λόγο αρχίζει χωρίς κάποιο είδος προόδου. Μετά το πρόμιμιο συνήθως ακολουθεί η πρόθεση, σύντομη δηλαδή έκθεση του θέματος.

2. Διήγησις

2.1. ο αγορητής εκθέτει τα σχετικά με το θέμα γεγονότα τα οποία κρίνει ότι είναι άγνωστα στον ακροατή είτε ανεπαρκώς ή εσφαλμένως γνωστά. Είναι φανερόν ότι η διήγηση στον ρητορικό λόγο δεν ακολουθεί τους κανόνες της ιστορικής αφηγήσεως. Ο ρήτορας φροντίζει η διήγηση να μη ζημιώσει τον σκοπό της αγορεύσεώς του, χωρίς βέβαια να χάσει τη σαφήνεια και την πειστικότητά της. Φροντίζει επομένως να τονίσει τα ευνοϊκά στοιχεία, να μειώσει τη σημασία όσων είναι ασύμφορα και, μολονότι η συντομία είναι προτέρημα, δεν παραλείπει να περιγράφει ασήμαντα περιστατικά, αν απ' αυτά ο ακροατής ενδέχεται να πεισθεί π.χ. για τη χρηστότητα του ήθους του ή την κακοήθεια του αντιπάλου.

3. Πίστις (απόδειξη)

3.1. Το ουσιαστικότερο μέρος του ρητορικού Λόγου,αφού η ρητορική ορίζεται ως «πειθούς δημιουργός» ή ως η τέχνη ««του ἰδεῖν τὰ ὑπάρχοντα πιθανὰ περὶ ἕκαστον»( δηλ. τα πειστικά επιχειρήματα για κάθε ζήτημα).

4. Επίλογος.

4.1. Με το επίλογο συνήθως επιδιώκονται δύο κυρίως σκοποί, η ανάμνηση, που επιτυγχάνεται με μια σύντομη ανακεφαλαίωση των βασικών θέσεων του λόγου και η παθοποιία που καταλήγει σε προτροπή ή αποτροπή. Όταν ο λόγος είναι πολύ σύντομος, ο επίλογος δεν είναι απαραίτητος.